Ο άνθρωπος φαίνεται ότι είναι το μόνο πλάσμα πάνω σε αυτή την γη, που μπορεί να έχει αυτό-συνείδηση της ύπαρξης του. Να κατανοεί ότι ζει, να κατανοεί το πώς ζει, να φαντάζεται τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε να αλλάξει την ζωή του, να γνωρίζει αν ευχαριστιέται από αυτήν την ζωή , να κατασκευάζει καινούργιες μορφές πού να τους δίνει υλική υπόσταση.
Οι μορφές αυτές με την σειρά τους τον αλλάζουν, τον κινούν σε διαφορετικές κατευθύνσεις, απελευθερώνοντας δυνάμεις και ιδιότητες πού δεν γνώριζε ότι είχε. Μπορεί εν ολίγοις να παράγει αυτό πού αποκαλούμε πολιτισμό και συγχρόνως να τον κατανοεί.
Όμως η αυτό-συνείδηση του δίνει επίσης και την δυνατότητα να κατανοεί ότι είναι φθαρτός και ότι πεθαίνει. Ότι δεν είναι αιώνιος και παντοδύναμος. Ότι υπάρχει ένα συγκεκριμένο πλαίσιο πού κινείται, πού ακόμα και αν το αγνοεί, είτε δεν θέλει να το σκέφτεται, αυτό το πλαίσιο είναι στημένο εκεί από πριν για όλους μας .
Το ζήτημα του θανάτου πού είναι εξίσου παρόν μέσα στη ζωή μας ,όσο είναι η ίδια η ζωή ,αποτελεί ένα θέμα ταμπού για την κοινωνία πού ζούμε. Ανοίγει μόνο όταν κάποιος κοντινός μας άνθρωπος «φύγει», και ξανακλείνει όσο το δυνατόν συντομότερα μπορούμε. Θα μου πείτε και τι μπορείς να πεις για κάτι πού ούτε να αλλάξεις μπορείς,ούτε να το κατανοήσεις μπορείς. Είναι αυτό το Κάτι πού σε αφήνει παντελώς σύξυλο.
Η επίγνωση του ανθρώπου για τον θανάτο, τον βγάζει κατευθείαν στο τρόπο με τον οποίο θέλει να ζήσει. Στο νόημα δηλαδή αυτής της ζωής. Για να μπορέσεις να αντέξεις την προοπτική ότι κάποια στιγμή θα πεθάνεις, αν μη τι άλλο θα πρέπει να αισθάνεσαι ότι αυτή η ζωή έχει κάποιο νόημα για σένα .Να καταλαβαίνεις ότι έχει μια αξία και κυρίως ότι θα πρέπει να την ζεις αξιωμένη. Αυτό επίσης είναι ένα θέμα για το οποίο εμείς οι άνθρωποι αρνούμαστε να συζητήσουμε . Ποιο είναι το νόημα της ζωής πού ζούμε? Αισθανόμαστε ικανοποιημένοι μέσα σε αυτό? Το πραγματώνουμε? Ή ζούμε μια ζωή που αδυνατούμε να κατανοήσουμε το νόημα της και την αξία της, χαμένοι σε ψευδαισθήσεις και χίμαιρες ?
Ιστορικά υπάρχουν τρία κινήματα πού έχουν δώσει τις δικές τους απαντήσεις στα ανωτέρω ζητήματα ,από την δική τους σκοπιά και με την δική τους κατεύθυνση: το εσωτερικό κίνημα` η τέχνη` και η εξουσία .
Το εσωτερικό κίνημα ασχολείται με την μεταμόρφωση του εαυτού σε έναν Ανώτερο Εαυτό, ,με την βαθιά πεποίθηση-πίστη ότι αυτός ο Ανώτερος Εαυτός είναι αιώνιος, άρα «πατάει» τον φυσικό θάνατο και οδηγεί τον άνθρωπο να αντιλαμβάνεται την φυσική ζωή του με ένα διαφορετικό πλούτο και νόημα .
Η τέχνη ασχολείται με την εξευγενισμένη διάπλαση της μορφής μέσα από την φαντασία και την ικανότητα. Ο κόσμος και άνθρωπος αλλάζουν μέσα από μορφές πού η δημιουργική φαντασία μπορεί να παράγει. Το έργο αυτής της δημιουργικής φαντασίας είναι αυτό πού σε καθιστά αθάνατο μέσα στο χρόνο και σου δίνει την αξία να ζεις νοιώθοντας ότι παράγεις κάτι το μοναδικό.
Τέλος η εξουσία αντλεί τα περιεχόμενα της από την διεύθυνση της κοινωνίας.Η δύναμη του να διοικείς αυτόν τον κόσμο, να επιβάλλεις καθολικά την άποψη σου και να γίνεται αποδεκτή ,όσο και αποτελεσματική, είναι το νόημα της εξουσίας για την ύπαρξη. Η εξουσία κατανοεί ότι δεν μπορεί να προσπελάσει τον θάνατο, για αυτό επιδιώκει να τον παρατείνει την ζωή τεχνολογικά. Όσο η ζωή παρατείνεται τεχνολογικά, τόσο θεωρεί ότι μπορεί να επιβάλλει το όραμα της γιατί ως αξία κεντρική του ανθρώπου έχει την Δύναμη και την Θέληση.
Πιο κάτω, στην πλατιά μάζα, τα νοήματα περί ζωής αποκτούν μια πιο προσωπική και νεφελώδη μορφή. Η εργασία, η οικογένεια ,ο έρωτας ή και τα τρία μαζί είναι τα νοήματα που όλοι εμείς καλούμαστε κυρίως να πατήσουμε επάνω τους, για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε την ζωή μας .
Η ίδια η ζωή συνεχίζει τον δρόμο της μέσα στη αιωνιότητα αγνοώντας ή ενσωματώνοντας όλα αυτά σε έναν απίστευτο μύλο πού αλέθει τα πάντα, υφαίνοντας έναν ιστό σε παγκόσμια κλίμακα, πού θα συνεχίζει να υφαίνεται, ακόμα και όσα βλέπουμε γύρω μας, τα πιο φιλόδοξα, τα πιο όμορφα, τα πιο τερατώδη, συμπεριλαμβανομένων και ημών των ιδίων, θα είναι σκόνη μέσα στη κλεψύδρα του χρόνου.
Άρα τι μένει από όσα κάνουμε και σκεφτόμαστε? Μάλλον δεν μένει τίποτα περισσότερο πέραν της σφοδρότητας πού βιώνουμε την ύπαρξη μας την στιγμή πού την ζούμε. Τίποτα περισσότερο από το μεγαλείο της στιγμής πού μπορεί να είναι ολόκληρη και όσο το δυνατόν πιο συνειδητή. Δεν μένει τίποτα για μετά, εκτός από την επόμενη στιγμή πού θα πρέπει να τη βιώνουμε με την ίδια σφοδρότητα και το ίδιο μεγαλείο, δεχόμενοι με εκλεπτυσμένη ευγένεια και χαμόγελο τα όσα ή ζωή θα φέρει στα πόδια μας.
Το ανθρώπινο είδος είναι ηρωικό γιατί βαδίζει καθημερινά και αδιάλειπτα προς το θάνατο, κουβαλώντας με απίστευτη δύναμη αυτή την επίγνωση. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε αυτήν την ζωή καλύτερα γιατί είναι πολύτιμη και σύντομη.
Κανένας δε θα διαφωνήσει πως η ζωή ειναι μικρή κι αξίζει να τη ζούμε καλύτερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το "καλύτερα" όμως ο κάθε άνθρωπος, η κάθε ανθρώπινη ομάδα και η κάθε κοινωνία το αντιλαμβάνεται διαφορετικά και μάλιστα όχι μόνο μπορεί να διαφωνήσει με τον άλλο αλλά και να συγκρουστεί έως θανάτου μαζί του!!!
Αυτό γινόταν πάντα, γίνεται και όπως όλα δείχνουν θα γίνεται πάντα.
Ακόμα κι εκείνοι που βάζουν θέμα ειρήνευσης, εσωτερικής και με τους άλλους, διαφωνούν μεταξύ τους πάνω σ' αυτό το "καλυτερα" και συχνά όσοι τους ακολουθούν συγκρούονται.
Με άλλα λόγια η συνειδητοποίηση του θανάτου δεν έχει κάνει τον άνθρωπο λιγότερο βίαιο και ... θανατηφόρο για τον άλλο άνθρωπο και για τον κόσμο (ακόμα και για τον εαυτό του!), και μιας κι έχουν περάσει εκατομμύρια χρόνια που αυτό δεν έχει αλλάξει, πολύ λογικό είναι να πούμε ότι δεν πρόκειται να αλλάξει.
Πάντοτε το "να ζήσω καλύτερα" θα το πετυχαίνει σε βάρος των άλλων ανθρώπων.