Ο Κόσμος κατέρρεε ενώ κοιμόσασταν...

Επί τριάντα χρόνια αδιαφορήσατε
για την πρέζα που κατέτρωγε
τη φτωχή εργατική νεολαία.
Δεν σας πείραζε που βλέπατε
φαντάσματα στους δρόμους σας.
Ντροπιασμένοι τα προσπερνούσατε ξεχνώντας
ότι κάτι τέτοιο γίνεται αλλού-στις ψυχρές κοινωνίες.
Έτσι εθιστήκατε στην περιχαράκωση και την αδιαφορία.
Και τους ανέλαβε ο διάβολος. Τους έγραψε ωραία στα κιτάπια του
και σημείωνε μ’ ακρίβεια
μέρα και ώρα της τελευταίας δόσης.
Δεν μιλήσατε τότε για βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας`
Αλλά αυτή ήταν η ΠΡΩΤΗ ΒΟΜΒΑ!

Ούτε για τους άλλους νοιαστήκατε
που άρχισαν να έρχονται
απ’ τα βουνά, μ’ ένα σακκούλι
κοπαδιαστά ή μοναχικοί
λιτοδίαιτοι και σιωπηλοί.
Ήταν αγροτόφατσες, με κόκκινα μάγουλα
και κάπως παλαιομοδίτες.
Σας θύμιζαν ό,τι πιο πολύ προσπαθούσατε
να ξεχάσετε.
Για αυτό τους εχθρευτήκατε δεόντως.
Και σκέπασε πολλούς το χιόνι
και η βαθιά σιωπή του.

Ούτε για τους άλλους αργότερα, νοιαστήκατε καθόλου.
Αυτούς που περπάτησαν την Ασία.
και για πρώτη φορά αντικρίσαν θάλασσα
μπαίνοντας βουβοί στις βάρκες
οι πιο κακότυχοι τα τίναξαν με τρόπο
που δεν είχαν φανταστεί
παλεύοντας με τη φουσκοθαλασσιά
κι ας σπεύδανε οι διασώστες σας
κι ας ήταν τα ελικόπτερα από πάνω.
Αυτοί, όπως και οι προηγούμενοι,
ήταν ο σύγχρονος Κανένας.
Την οδύσσειά τους θα την αφηγούνται σε παιδιά και σε εγγόνια
που θα τους ακούνε με ένα σεβασμό
που εσείς δεν θα νοιώσετε ποτέ από τα δικά σας.
Γιατί αυτοί έκαναν ένα έπος που μένει να γραφτεί
ενόσω εσείς βλέπατε τηλεόραση.
Και δεν ήταν το σκούρο δέρμα που σας ενοχλούσε
αλλά η μυρωδιά της φτώχειας
και τα μάτια- που ‘χαν την ντροπή της
τον φόβο των μυστικών υπηρεσιών
και τον θόρυβο των βομβαρδιστικών.
Δεν θέλατε να ξέρετε!

Τώρα που τους βλέπετε να ψάχνουν
στα σκουπίδια για να φάνε
εκεί που πέταξε ο άλλος
-ύψιστη ταπείνωση-
χωρίς να εξεγείρεστε ενάντια σε αυτούς
που έφεραν την ανθρωπότητα σ’ αυτό το σημείο
εξαχρειώνεστε και σεις.

Ολοι αυτοί οι μετανάστες τριγύρω, ερεθίζουν.
Γιατί ήδη καιρό πριν έλθουν, νοιώθατε
ξένοι στην ίδια σας την χώρα και ξένοι μεταξύ σας.
Ενοχλούν λοιπόν οι ξένοι γιατί τώρα που η αποξένωση
απέκτησε και χρώμα χτυπάει εύκολα στο μάτι.

Και αυτή ήταν η ΔΕΥΤΕΡΗ ΒΟΜΒΑ!
Αλλά όχι στα θεμέλια- όπως ειπώθηκε- στην πρόσοψη ήτανε η βόμβα
γιατί σας κατέστρεφε την εικόνα που προσπαθούσατε
να διατηρήσετε, μιας κοινωνίας συμπονετικής και συνεκτικής.

Ησουν λοιπόν εσύ το φάντασμα
και συ ο ξένος
γι αυτό απέστρεφες το βλέμμα.

Όμως ακόμα και οι πιο φτωχοί
υπερείχατε σε ένα πράγμα απ’ αυτούς τους άθλιους.
Εσείς μιλάγατε τη γλώσσα
και ως γνωστόν και πάνω απ’ όλα: πατρίδα = γλώσσα.
Αλλά τι να την κάνεις μια γλώσσα
όταν δεν έχεις τίποτα να πεις που ν΄ αξίζει να ειπωθεί,
αφού κάθε νόημα είχε παρακμάσει.
Τι να την κάνεις μια γλώσσα που μέσα της δεν ζει
ούτε έρωτας ούτε πόνος ούτε σκέψη.
Τόσο το χειρότερο αν η γλώσσα αυτή είναι η ελληνική.
Επί τρεις δεκαετίες εσείς
ο λαός ο τόσο βαθιά πνευματικός
ζήσατε χωρίς πνεύμα.
Πολύ περισσότερο πασχίσατε να τινάξετε από πάνω σας
και το πνευματικό σας έρμα
γιατί έτσι μόνο -υπολογίζατε-
θα σας επιτρεπότανε να γίνετε δεκτοί
στη Λέσχη των Ισχυρών,
που στα μάτια σας φάνταζε η Δύση.
Σ΄ αυτή την επίπονη απελευθέρωση από κάποια δεσμά,
σ΄ αυτή τη φυγή προς τα εμπρός, χρόνο με το χρόνο,
αυτό που από τις αρχαίες κοινωνίες ως τα χτες
αποτελούσε την ουσία του κόσμου- περιγελάστηκε.
Και αυτή ήταν η ΤΡΙΤΗ ΒΟΜΒΑ που ήταν όντως τοποθετημένη στα θεμέλια.

Κι ήταν αυτή που μπήκε πρώτη.
Αυτή που άνοιξε το δρόμο για τις άλλες.
Όλα τ΄ άλλα που συμβήκαν,
ο πυρετός του χρηματιστηρίου και των επιδοτήσεων
η διαπλοκή σαν τρόπος ζωής, η τηλεοπτική νεκροφάνεια,
ο πολιτικός σας θάνατος και οι σημερινοί οικονομικοί σας μπελάδες
είναι αναπότρεπτα αποτελέσματα εκείνης
της παλιότερης και θεμελιακής επιλογής.

Και θαρρείς, σαν ειρωνεία προς τη χώρα και σαν φάρσα, για να γιορταστούν όλα αυτά,
διοργανώθηκε εδώ η παγκόσμια αθλητική φιέστα.

Στην Ελλάδα η κοινωνική και υπαρξιακή κρίση ξέσπασε πριν από την οικονομική. Η ελληνική κοινωνία κυριολεκτικά έσκασε. Ο νεαρός Γρηγορόπουλος που σκοτώθηκε για ασήμαντη αφορμή ήταν ο αμνός. Από κείνη τη στιγμή, σαν να σκίστηκε ένα παραπέτασμα και να χύθηκαν σκοτάδια, τα πράγματα πήρανε δραματική τροπή. Η ακαριαία αντίδραση που ακολούθησε ήταν ό,τι πιο σεβαστό συνέβη τα τελευταία 35 χρόνια. Μερικές χιλιάδες έσωσαν την τιμή της χώρας. Αυτοί που την μισούσανε βαθιά.. Οι καλύτεροι άνθρωποί της.

Μαζί με τους αναλυτές σας ψάξατε να βρείτε το νόημα των ταραχών και δεν βρήκατε κανένα. Όμως εκείνο το σύνθημα: Σήψη Τέλος , και το άλλο: Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς κοινωνική δικαιοσύνη, δεν τα είδατε. Ισως γιατί, γραμμένα από χέρια που κράταγαν το φλόγιστρο, φωτιζόντουσαν πολύ δυσοίωνα για σας. Ετσι αποφανθήκατε ότι η βία ήτανε τυφλή και η εξέγερση βουβή.
Ούτε την Φράουλα είδατε που έτρεχε εδώ και εκεί μέσα στις φωτιές- βακχεία.
Αρα ποιος είναι ο τυφλός και ποιος είναι ο βουβός;

Γιατί το νόημα που διέφευγε, «κρυμμένο»
μες στα αποκαΐδια και τη μυρωδιά των καμένων πλαστικών
απλά δεν επιτρεπόταν ν΄ αγγιχτεί.
Όλοι όμως το νιώσαμε` αυτός ο κόσμος έπνεε τα λοίσθια.

Εκείνα τα Χριστούγεννα ξυπνήσατε θλιμμένοι και αμήχανοι γιατί είχατε χάσει τις αυταπάτες σας. Είχατε επιπλέον ορφανέψει από μέλλον. Ήταν πραγματικά παγωμένα και «λευκά» τα Χριστούγεννα εκείνα.

Η τάξη κουτσά-στραβά αποκαταστάθηκε αλλά η ηρεμία δεν επανήλθε. Από την επαύριο του Δεκέμβρη άρχισε η απειλή της φτώχειας. Πιο πολύ απειλή στην αρχή και πιο φτώχεια στη συνέχεια. Χρειάστηκε όμως η κατάρρευση να φτάσει στα πορτοφόλια σας για να αρχίσετε ν΄ ανησυχείτε.

Η κρίση. Η γενική κατάθλιψη. Η διάψευση ελπίδων. Η Ένταξη. Που ήταν μάλλον προσχώρηση. Και μέσω αυτής η Τελική Σωτηρία. Που δεν ήλθε - Ηττοπάθεια. Επικίνδυνο πολιτικό σύστημα. Ασήμαντη ηγεσία. Η ανάγκη για μια επανάσταση. Ο φόβος μπροστά σ΄ αυτήν. Σιωπήσατε επίμονα. Το νοιώσατε: η κατάσταση σάς ξεπερνά.

Η άρνηση του κοινωνικού μόχθου είναι στοιχείο της σύγχρονης ταυτότητας.

Σας φέρθηκαν σαν παιδιά και η ιδέα ανάληψης ευθύνης και διακινδύνευσης σας φέρνει δέος. 35 χρόνια καλοπέρασης και κολακείας είναι πολλά. Δεν υπάρχει ασφαλέστερος τρόπος για να εξουθενώσεις ανθρώπους και να αφανίσεις μία κοινωνία.

«Επαχύνθη γαρ η καρδία του λαού τούτου, και τοις ωσίν αυτών βαρέως ήκουσαν και τους οφθαλμούς αυτών εκάμμυσαν μήποτε ίδωσι τοις οφθαλμοίς και τοις ώσιν ακούσωσι και τη καρδία συνώσι… Και είπα: έως πότε Κύριε, και είπεν: έως αν ερημωθώσι πόλεις παρά το μη κατοικείσθαι και οίκοι παρά το μη είναι ανθρώπους, και η γη καταληφθήσεται έρημος….»

«Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει στην διάθεσή του τόσες βέβαιες για τον εαυτό του ιδεολογίες που το εξηγούν όλα του τα προβλήματα, τόσο αναπαυτικά σχήματα που του επιτρέπουν να μη βλέπει ποτέ με τα μάτια του, να μην ακούει ποτέ με τα αυτιά του και να μην αισθάνεται με την καρδιά του, τόσους τελειοποιημένους τρόπους άνευ όρων παράδοσης στην πραγματικότητα…»

...Ή σ’ αυτό που του εμφανίστηκε σαν πραγματικότητα…

Και σεις επιτέλους γίνατε, αυτό που είχατε θελήσει. Οι σύγχρονοι άνθρωποι, οι «Κούφιοι άνθρωποι», οι κάτοικοι της Έρημης Χώρας.

Β.Η.