Καλωσήρθες κρίση!

       
Δεν είναι η κρίση αλλά η ανάπτυξη που φοβίζει τα παιδιά

       

       Ιστορίες Λεηλασίας: Η Καπιταλιστική Δύση αποστράγγισε τις "υποανάπτυκτες" χώρες με τις παλιές και νέες αποικιοκρατίες, στράγγιξε την ανθρώπινη ζωή μέσα κι έξω απ’ τα σύνορά της, μέσα στις μητροπόλεις, έξω στις αποικίες, συγκέντρωσε τον πλούτο από παντού και εξασφάλισε με παροχές τη συναίνεση και τη συνενοχή των υπηκόων της, οι οποίοι έκαναν πως δεν καταλάβαιναν από πού προέρχεται το άγχος θανάτου που νιώθανε μέσα «στις τέλεια εξοπλισμένες κουζίνες τους», η μοναξιά που νιώθανε μέσα στην πολυτέλεια που κύλαγε στους δρόμους  τους, από πού προέρχονταν τα φαγητά στο τραπέζι τους και ότι η Μάνα Γη είχε βιαστεί πίσω από ηθελημένα γυρισμένες πλάτες. Τέλος πάντων, φθηνά αγαθά - κρυφές ενοχές, όπως και φθηνά αγαθά - αδιόρατοι φόβοι.

      Η Δυτική Δημοκρατία παραχάραξε την όρεξη για ζωή, καλλιέργησε την παραίτηση, εκλέπτυνε την εκμετάλλευση, έκτισε ανθρώπους μέσα σε τοίχους, εχθρεύτηκε συστηματικά τον πραγματικό πλούτο των κοινωνιών και οργάνωσε την κυριαρχία που είναι τόσο πιο δυνατή όσο πιο αφανής.

       Κατά συνέπειαν η Δυτική Δημοκρατία, σαν κοινωνικό σύστημα και η αποθάρρυνση και ο φόβος σαν κοινωνικό αίσθημα έγιναν πράγματα αλληλένδετα.

       Κατόπιν καλούνται οι πάσης φύσεως ειδικοί να επιλύσουν τα πάσης φύσεως προβλήματα. Σαν να μπορούσε μια κοινωνία να προωθεί την ανημπόρια, να προκαλεί την αρρώστια και ταυτόχρονα να διατηρεί την υγεία του λαού μέσα από αυτάρεσκα Εθνικά Συστήματα Υγείας.

       «Παρά την λατρεία των σπορ και της υγείας η συμπεριφορά των Δυτικών λαών  μαρτυράει τη μείωση της ζωτικής ορμής».

        Ο φόβος της ζωής, η δειλία μπρος στο θάνατο, η μυθοποίηση της υγείας, να ένα πορτραίτο των σύγχρονων κοινωνιών!

       «Κι ο έρωτας που κάποτε ήταν τόσο εύκολος τώρα περιέπεσε σε δυσκολίες». Λες και θα μπορούσε μόνος αυτός, να ξεφύγει από τη νεύρωση  που περισφίγγει και κατατρώει τη ζωή. Λες και θα μπορούσες να φοβάσαι τη ζωή και να μη δειλιάζεις μπροστά στο δυνατότερο κάλεσμά της.

         Κι έπειτα μιλάνε για οικονομική κρίση απεραντολογώντας. Για μένα αυτό δεν είναι οικονομική κρίση, είναι κρίση στα θεμέλια, είναι τριγμός στα υπόγεια που ανεβαίνοντας απάνω ως την επιφάνεια, είναι φυσικό να εμφανίζεται πρώτα με όρους οικονομικούς, δηλαδή με τρόπους απτούς και μετρήσιμους. Αφού μέχρι τώρα τα μηνύματα δεν έγιναν αντιληπτά, από δω και πέρα οι “δείκτες” θα γίνονται συντριπτικοί. Είναι ολόκληρος ο Πολιτισμός που πονάει κι όχι μόνο η οικονομία του.

 

Βασίλης Ηλιακόπουλος