Πέμπτη 21 Μαΐου 2015

Επιβίβαση για τα Κύθηρα



                                                                                         …όλα τα όνειρα της ζωής αρχίζουνε στη νιότη.

    Η Ελλάδα υπήρξε ένα θαύμα! Ένα θαύμα για τον εαυτό της και τον κόσμο! Τέχνη, Φιλοσοφία και Πολιτική αποτελούσαν μία αδιάσπαστη ενότητα.
    Το Θέατρο στεκόταν φρουρός της Δημοκρατίας! Η επιρροή του έφτανε σε τέτοιο βαθμό που κάποιοι αποφάνθηκαν ότι η Αθήνα ήταν μιά θεατροκρατία. Οι πολίτες έκλαιγαν  και φώναζαν μέσα στα θέατρα.
    Η Φιλοσοφία προσπαθούσε να ρίξει φως σε κάθε πτυχή της Δημόσιας ζωής και να γιατρεύει τις κρίσεις του ζωντανού οργανισμού που ήταν η Πόλη. Και μέσα από κάποιες θαυμαστές συζητήσεις αποπειράθηκαν να ορίσουν το νόημα της ζωής.
    Οι πολίτες συναθροίζονταν για να πάρουν αποφάσεις για κάθε τι, ακόμα και για ειρήνη ή πόλεμο. Για ζωή ή θάνατο. Ιδιαίτερα μάλιστα τότε. Μεγαλωμένοι με μια παιδεία λόγου και επιχειρηματολογίας απολάμβαναν τις ηδονές της πολιτικής.
    Μολαταύτα η  πολιτική ήταν «υπόλογος» σε κάποιου είδους αυθεντία. Λογοδοτούσε και ελεγχόταν από τους ποιητές και τους φιλοσόφους, κοντολογίς αυτούς που είχαν κερδίσει μέσα στο Δήμο τη φήμη ότι είχαν σκεφτεί καλύτερα πάνω στη ζωή.
    Επιπλέον τα πάντα καταγράφηκαν εν πάσει λεπτομερεία: «Ο Ηρόδοτος από την Αλικαρνασσό παρουσιάζει εδώ τα αποτελέσματα της έρευνάς του, για να μην καταλυθούν από το χρόνο τα έργα των ανθρώπων».
    Και ο Θουκυδίδης ο Αθηναίος, γνώστης της ανθρώπινης δεινότητας, καταγράφει τα γεγονότα ενός πολέμου, «γιατί όσα έγιναν μέλλεται να ξαναγίνουν όσο η φύση των ανθρώπων θα παραμένει ίδια», κρίνοντας ωφέλιμη την εξιστόρησή τους ώστε τα διδάγματά τους να παραμείνουν ανθρώπινο “κτήμα ες αεί”.
    Και το αχνό χαμόγελο ενός εφήβου ή μιάς κόρης κλεισμένο μέσα στο μάρμαρο κομίζει ως εμάς απ’ τα βάθη του χρόνου μιά ασύλληπτη σιγουριά. Σιγουριά που προέρχεται από ένα «μόνιασμα του καλλιτέχνη» με την κοινωνία και ακόμα παραπέρα με τον κόσμο, αδιανόητο στις μέρες μας.
    Αλλά υπήρχε και μια άλλη Ελλάδα, μυστηριακή, τρομώδης και βαθύσκιωτη, χθόνια και υποχθόνια, των μυσταγωγιών και της έκστασης. Και της κάθαρσης που έρχεται μέσα απ’ το έλεος και το φόβο.

                  Ο Έρως!  Ο Θεός!  Η Πόλις!

    Ύστερα το ιερό πουλί πέταξε μακριά από το Άστυ.
    Οι ποιητές σιώπησαν. Η πολιτική εγκαταλείφθηκε στη μοίρα της. Δηλαδή στα χέρια των ισχυρών. Κι όσοι περνούν από την ιερή Ελευσίνα αποστρέφουν το βλέμμα

    Η Ελλάδα που υπήρξε ένα δίκτυο ανεξαρτήτων πόλεων έζησε τη διαίρεση στο εσωτερικό τους, μεταξύ ελευθέρων και δούλων, και στο εξωτερικό τους, από τον αγώνα τους για εκμετάλλευση της μιάς από την άλλη. «Στη διαίρεση των Ελληνικών πόλεων και στον αγώνα τους για επικράτηση εξωτερικευόταν η αρχή του διαχωρισμού που θεμελίωνε εσωτερικά την κάθε μία τους».
    Η Ελλάδα που ονειρεύτηκε τον καθολικό άνθρωπο χάθηκε μέσα στη δίνη εμφυλίων πολέμων. Δεν κατάφερε να ενωθεί απέναντι στην εισβολή και νικήθηκε το 146 π.Χ
    Έκτοτε επιβιώνει σαν Τρόπος. Ο Ελληνικός Τρόπος. Επισκιασμένος σήμερα από το Νεοελληνικό κράτος και τις σύγχρονες συνθήκες ζει ολοένα και πιο αναιμικά και καταφεύγει σε ανθρώπους που τους προσπέρασε η μαζική εκπαίδευση.
   
    Ο Αστός τρώει! Ο Αριστοκράτης γευματίζει! Ή δειπνεί!
    Στην ορεινή Κρήτη ακόμα σταυρώνουν το ψωμί πριν φάνε. Στο κολατσιό των τεχνιτών, στο φαΐ των φτωχών, στο τραπέζι των αγροτών επιζούσε μέχρι πρόσφατα κάτι από τον αέρα μιάς χαμένης αριστοκρατίας.
   
    Οι Θεοί έφυγαν από την Ελλάδα ακολουθώντας τους τελευταίους βοσκούς!

    Πρέπει να’ναι κανείς αλαφροΐσκιωτος ή βαθειά αναγκεμένος για ν’ ακούσει στα ρουμάνια και μες τη βουή των πόλεων τον απόηχο της περπατησιάς τους!

    Τα μνημειώδη χαρακτηριστικά του κόσμου της Υπαίθρου ή ενός πολιτισμού των καταγωγίων κι ενός λαού που αποσπέριζε μέσα σε ψίθυρους κι αυλές υποχώρησαν κι επιβιώνουν όπως-όπως μέσα στη ζωή του κυττάρου. Ψάχνουν μιά νέα γλώσσα...  σε ταραγμένες μέρες θα ξαναμιλήσουν λέω!


    «Ο Έλληνας αντιλαμβανόταν τον εαυτό του όχι σαν κύριο του κόσμου αλλά σαν θεωρό της οικουμένης απ’ όπου εμπνεόταν την ομιλία, την ποίηση και την πράξη του  και σαν τέτοιος πέθανε».
                                               
                                      
                                      Στα πλούσια περιβόλια σας
                                      βασιλικός και κρίνοι
                                      ματαίως ανθίζουν, έρημοι,
                                      ουτ’ ένα χέρι ευρίσκεται
                                      να τα ποτίζη.

                                           ------------------

    Η Δύση νίκησε. Και νίκησε παντού. Αλλά όπως πάντα, κάθε ολοκληρωτική νίκη εγκυμονεί ένα τέλος. Έζησε ένδοξα και μεγαλόπρεπα τον καιρό της. Αλλά όχι πια. Σήμερα κυβερνά χωρίς να βασιλεύει! Η αυτοπεποίθηση χάθηκε μες το αλλοτινό βασίλειο. Παντού μιλούν για κρίση. «Αλλά αυτό που συμβαίνει είναι κάτι περισσότερο. Συμβαίνει το άγνωστο που από καιρού εις καιρόν επέρχεται στην Ιστορία. Η πτώση μιάς ολόκληρης κοινωνίας. Έχουμε εισέλθει σε μιά βαθειά μετάλλαξη του πολιτισμού, όπως έγινε στο τέλος της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ή στο τέλος του Μεσαίωνα και τις απαρχές του καπιταλισμού. Σ’ αυτή τη μετάλλαξη το πρώην δυτικό βρίσκεται στο τέλος του, αλλά επειδή η Δύση έχει εξαπλωθεί παγκόσμια, το τέλος βρίσκεται παντού. Κάτι άλλο έχει ήδη αρχίσει με έναν τρόπο μη ορατό ακόμα».

    Δύση, Ανατολή, Ευρώπη, Βαλκάνια, Μεσόγειος, Εγγύς και Μέση Ανατολή είναι οι περιοχές που τοποθετείται η Ελλάδα με μιά γεωγραφική ή πολιτισμική έννοια και η κάθε μία  ταξινόμησή της έχει αλήθεια ιδωμένη απ’ έξω. Αλλά η Ελλάδα ιδωμένη από μέσα είναι πάνω απ’ όλα η χώρα του Αιγαίου. Και η χώρα γύρω από το Αιγαίο! Είναι οι δυό ακτές του και τα ενδιάμεσα νησιά. Είναι η χώρα μιάς θάλασσας. Απ’ οποιοδήποτε σημείο της  αρκούνε μερικές ώρες δρόμος με τα πόδια για να αντικρίσεις το θαλασσινό της πνεύμονα. Από την αρχαιότητα ως σήμερα Έλληνες ων ούκ έστιν  αριθμός βάδισαν «Μέχρι το Πλοίο»!
    Κι αυτά τα νησιά του αρχιπελάγους που ζούν μιά μεταθανάτια ζωή, αναληφθέντα σε μιά τουριστική ονειροφαντασιά, είναι γέφυρα ανάμεσα στις δυό ακτές του Ελληνισμού. Στη μία καταλήγει η λογική Δύση και στην άλλη εκβράζει μιά μάλλον παράφορη Ανατολή. Είναι λοιπόν η Ελλάδα, περισσότερο από κάθε τι, μια χώρα των ορίων και ενός συνόρου. Και μια γέφυρα ανάμεσα σε κόσμους. Μετέωρη όμως πια στο ανατολικό της άκρο. Κι όπως παρέμεινε ανολοκλήρωτη γεωγραφικά έμεινε και εσωτερικά λειψή.

   Και οι κοπέλες από την άλλη ακτή, που μιλούν μιάν άλλη γλώσσα, οι κοπέλες με το μειλίχιο βλέμμα και μια αιδώ που ξαφνιάζει είναι αλάθευτα κόρες της Ιωνίας.

    Κι είναι ο Όμηρος, ο εθνοκτίστης, ο εθνοπλάστης. Και η Οδύσσεια και η Ιλιάδα το ποιητικό ζεύγος που έφτιαξε την Ελλάδα. Που έκανε απ’ τις ελληνικές φυλές ένα έθνος. Και είναι πάντοτε η Ελλάδα μια χώρα ποιητών. Όπως η Ιρλανδία. Όπως η Ισπανία και η Ολλανδία είναι χώρες ζωγράφων.

     Και μείς που ονειρευτήκαμε να ανανεώσουμε τις παλιές Τέχνες που δοξολογούν την «πτώση μέσα στη Διαίρεση» φτιάχνοντας αυτήν που δοξάζει την «ανάσταση μέσα στην Ενότητα», εμείς οι αφουγκραστές οφείλουμε να ρωτάμε: Τι λείπει από τη σημερινή Ελλάδα? Χώρα των ερειπίων! Παλαιών και νεοτέρων! Χώρα αμήχανη κι αβέβαιη. Όπου η παραφορά περισσεύει αλλά λείπει το πραγματικό πάθος. Αυτό που γεννιέται από την αληθινή θλίψη και γεννάει την ένταση που φέρνει αποτέλεσμα!
    Μήπως δεν είναι η Σκέψη? Και μιά Ιδέα γύρω από την οποία συγκροτείται ένα έργο? Γιατί είναι αισθητή, αν όχι και συνειδητή, η έλλειψη ενός θεμέλιου σ’ αυτή τη χώρα.

    Η Ευρώπη είναι οι Λατίνοι, οι Γερμανοί, οι Σλάβοι. Οι καθολικοί Λατίνοι, οι προτεστάντες Γερμανοσκανδιναβοί, οι ορθόδοξοι Σλάβοι. Σ’ αυτό το δένδρο με τα τρία μεγάλα κλαδιά, κάθε κλαδί και μιά φυλή, κάθε φυλή και μιά θρησκεία, υπάρχει ένα μικρότερο που είναι οι Έλληνες. Ένα έθνος στις εσχατιές της Ευρώπης. Που είναι μάνα της και σ’αυτήν έρχεται στις κρίσιμες στιγμές της.
   Και ποια είναι η σχέση μας με τους λαούς στα Ανατολικά και στα Νότια σύνορά μας? Λαοί που είναι γείτονες και αρχαίοι γνώριμοι? Που ύστερα από μια μακρόχρονη αποκαρδίωση επιδιώκουν συγχυσμένα μιά δεύτερη ευκαιρία?
    Ποια είναι η μοίρα μας και ποιο το πρόσωπό μας?

    Όλα τα όνειρα της ζωής αρχίζουνε στη νιότη. Η Ελλάδα υπήρξε η νιότη του κόσμου. Η νιότη της Ιστορίας. Οι Αιγύπτιοι ιερείς όλο έκπληξη το δήλωσαν στον Σόλωνα: Μα εσείς οι Έλληνες είστε παιδιά που παίζουν!
    Εμείς όμως οι απόγονοι εκείνων των παιδιών, πώς γίνεται και νοιώθουμε το κληροδότημά τους σαν βάρος?
    Μία μόνο μπορεί να είναι η απάντηση: είμαστε, υλικά και πνευματικά, μία αποικιοκρατούμενη χώρα, ένα ηττημένο έθνος. Και μας συνέβη αυτό που παθαίνουν όλοι οι ηττημένοι: Ομνύοντας σε ξένους θεούς αποξενωθήκαμε από τον βαθύτερο εαυτό μας. Η χώρα εξακολουθεί να μας μιλά, οι πέτρες της, τα κύματα, οι άνεμοι αλλά εμείς δεν καταλαβαίνουμε. Καταδικασμένοι να μιλάμε μιά ξένη γλώσσα κερδίσαμε την αδράνεια. Έμενε ένα ακόμα βήμα: να υποτιμήσουμε την ιστορία μας μες την αποθέωση. Ποιός θνητός όμως δέχεται να ζαλωθεί θεϊκούς προγόνους?
    Εμείς λοιπόν που υποφέρουμε από υπερβάλλον φορτίο Ιστορίας πώς θα διευθετήσουμε αυτό το βάρος στους ώμους μας χωρίς να επιδιώκουμε να το ξεφορτωθούμε? Πώς θα το εξηγήσουμε ώστε να πάψει να μας βαραίνει στους ώμους ή ίσως και στο στομάχι? Πώς δηλαδή θα το χρησιμοποιήσουμε προς όφελος της πορείας μας μέσα στον σύγχρονο κόσμο?
    Μόνο αν κατανοήσουμε το παρελθόν μας, προηγούμενο κι απώτερο, και το αποδεχτούμε όχι σαν νεκρό και θείο βάρος αλλά σαν δώρο και εργαλείο για το παρόν, θα το νοιώσουμε ν’αλαφραίνει. Κι ακόμα περισσότερο όταν αποδεχτούμε πρόθυμα το ρόλο μας σαν τον πιο εντεταλμένο ερμηνευτή μιας παγκόσμιας κληρονομιάς που ήρθε η ώρα της να χρησιμοποιηθεί. Όχι τη μίμηση, την έμπνευση και τα διδάγματα αποζητούμε.
    Σ’ ένα κόσμο λοιπόν που παραπαίει από την διάσταση που έχει επέλθει ανάμεσα στη Φύση, την Τέχνη και την Τεχνική πρέπει εμείς να μιλήσουμε κατά φύσιν!  Και όχι αυτή τη φύση που κολοβώθηκε αλλά αυτή που ώρες-ώρες νοιώθουμε μέσα μας αλώβητη και επιμένουμε να την ξεχνάμε την αμέσως επόμενη στιγμή. Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσει αυτή η χώρα να γίνει μιά πραγματική χώρα. Και να γίνει Ελληνική. Δηλαδή οικουμενική. Δηλαδή να ξανακάνει πρόταση στον κόσμο.
    Πράγμα που σημαίνει ότι μέσα σε μιά ανθρωπότητα που έχασε την αυτοπεποίθησή της μένει να φτιάξουμε εδώ μιά Πατρίδα του Ανθρώπου! Που θα αποτελεί παράδειγμα και θα δίνει θάρρος.

    Και τι μπορεί άραγε να είναι η Πατρίδα του Ανθρώπου? Δεν ξέρω ακριβώς. Ίσως μια γιορτή που κανείς δεν έφυγε παραπονεμένος!


    Γύρω στα μεσάνυχτα ήρθε η είδηση που περιμέναμε. Μερικοί κοιμήθηκαν για λίγο αλλά οι περισσότεροι κούρνιαζαν γύρω απ’ τη φωτιά. Πότε, πότε κάποιος έρριχνε ένα κούτσουρο στο τζάκι που σπίθιζε και τότε κάποιος απ’ τους κοιμισμένους γύριζε στον ύπνο του και άλλαζε πλευρό. Λίγο πριν τα ξημερώματα σηκωθήκαμε όλοι, σβήσαμε τη φωτιά και φύγαμε. Κατηφορίσαμε τον κεντρικό δρόμο του χωριού που ήταν έρημος. Την ώρα που χάραζε επιβιβαστήκαμε για τα Κύθηρα!


                                                                                               Β. Η




ΣΗΜ.Β.Η  Οφείλω αυτή την ανάρτηση σε κάποια σχόλια του Ζαν Λυκ Νανσύ, κάποιες ιδέες του Κώστα Αξελού, μια φράση του Γέητς, μια σκέψη του Ντεμπόρ, ένα πεντάστιχο του Κάλβου, στο φιλμ του Αλέξη Δαμιανού «Μέχρι το Πλοίο»  και σε κάποιον  Κλωντ  Λωρραίν, αγνώστων λοιπών στοιχείων. Από ’κει και πέρα χρησιμοποίησα την πιο απλή λογική.

32 σχόλια:

  1. ΝεοπτόλεμοςΠέμ Μαΐ 21, 08:43:00 μ.μ.

    Θαυμάσιο! Πηγή έμπνευσης. Πολλές οι σκέψεις που μου γέννησε. Πρόταση για το μέλλον δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς αναψηλάφηση του παρελθόντος. Όχι για να προβάλλουμε το παρελθόν στο μέλλον, αυτό είναι ανοησία ή καταστροφή (φονταμενταλισμός).

    Όμως σκέφτομαι κι αυτό. Είμαστε σε κρίση γιατί μπήκαμε σ' ένα κόσμο (σύγχρονη Δύση), που τα όσα είχαμε μάθει στην ιστορία μας (παρελθόν) δεν μας βοηθούσαν να τον περπατήσουμε. Κάτι σαν τους μετανάστες από τα χωριά πχ της Ευρυτανίας ή της Ηπείρου στη Νέα Υόρκη του 1920. Τι έκαναν αυτοί για να τα βγάλουν πέρα; Αξίζει να το μελετήσουμε κάτω απ' αυτό το πρίσμα. Μαζεύτηκαν κοντά κι έφτιαξαν κοινότητες. Από πού το τράβηξαν αυτό το μοντέλο; Κι ώς πού τους πήγε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ενδιαφέρουσα αλλάγή οπτικής γωνίας. Αποκόπηκαν απο τη γη τους (αν και με διαφορετικό τρόπο) όπως και οι άλλοι «διέσπαρμένοι», οι Εβραίοι. Οι οποίοι ήταν μεν στη μεγάλη τους πλειοψηφία κλεισμένοι στα γκέττο, γύρω από τους ραββίνους, όμως μια μειοψηφία τους ανοίχτηκε στο κόσμο και τράβηξε μπροστά. Αλλά εκείνοι ήταν μάλλον άθεοι κι έγιναν πολίτες του κόσμου. Οι Έλληνες τις κοινότητές τους τις έφτιαξαν κι αυτοί γύρω από την εκκλησία οι οποία τους έσωσε μεν αλλά με ένα αμυντικό, «κλειστό» τρόπο. Όμως ενώ οι Εβραίοι «υπάκουσαν στην φωνή των προφητών τους, οι Έλληνες έκλεισαν τα αυτιά τους στη φωνή των φιλοσόφων και των ποιητών τους και δεν κατευθύνθηκαν και αυτοί προς το άπειρο. Γιατί μόνο λίγοι απο τους Ελλαδίτες και τους Ελληνες της διασποράς έφθασαν στο οικουμενικό»? Πού οφείλεται αυτό? Στην εκκλησία? Στο ότι οι Έλληνες προέρχονται απο μια «υπαρκτή» χώρα ενώ οι Εβραίοι απο μια «μυθική» χώρα? Δεν τους απέμενε δηλαδή τίποτα άλλο εκτός από μια φυγή προς τα εμπρός? Αξίζει να μελετηθεί. Ενδιαφέρουσα μελέτη του Κώστα Αξελού: Η Μοίρα της σύγχρονης Ελλάδας (σ.36)

      Διαγραφή
  2. Εγώ πάλι δεν βρίσκω και τόσο εμπνευστική ή εποικοδομητική την παλιά ιδέα ότι το πνεύμα, οι ιδέες, τα ιδανικά που μπορεί να ξεπρόβαλλαν σ' ένα τόπο έχουν να κάνουν με τη γεωγραφία, τις θάλασσες, τα βουνά ή το κλίμα του τόπου αυτού ("η Ελλάδα ιδωμένη από μέσα είναι πάνω απ’ όλα η χώρα του Αιγαίου. Και η χώρα γύρω από το Αιγαίο!"). Στη τελική, το Αιγαίο ήταν εδώ ΠΑΝΤΟΤΕ αλλά η Δημοκρατία δεν ήταν παρά στιγμές ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ και όχι ο κανόνας στην ιστορία αυτής της "χώρας του Αιγαίου".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πύραυλοι, τι αφέλεια και τι κοινοτοπία είν αυτή;
    ...μόνο συγκατάβαση.
    Ας ελπίσουμε να μη τριτωσει.
    Έχουμε αγωνία...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μάξιμος ΓραικόςΚυρ Μαΐ 24, 08:00:00 μ.μ.

    Νομίζω ότι το άρθρο έχει ποιητική διάσταση που διέφυγε από τους 2 προηγούμενους σχολιαστές (πρόσπερο και φουρτούνα). Στα δικά μου μάτια, δεν υπερασπίζεται ένα "τόπο" με τη στενή γεωγραφικογεωλογική έννοια του όρου, αλλά ένα (όπως λέει) "τρόπο" που κάπως σχετίζεται μ' αυτο τον τόπο αλλά (όπως επίσης λέει) απλώνεται πολύ πέρα από αυτόν κι έχει να κάνει με πράγματα που ανήκουν στον ίδιο τον άνθρωπο.

    Τι εντοπίζει-υπερασπίζεται σ' αυτό τον "τρόπο"; Κάτι που είναι (όπως δείχνει) ανάμεσα στο λογικό (Δύση) και στο παράφορο (Ανατολή).

    Πιο συγκεκριμένα; 1. Το φιλοσοφικό πνεύμα. 2. Την παιδεία λόγου κι επιχειρηματολογίας που στηρίζεται στο φιλοσοφικό πνεύμα και στηρίζει την πολιτική ως δημοκρατία. 3. Τη νιότη ως παιχνίδι, δηλαδή (όπως το καταλαβαίνω εγώ) διαρκή δημιουργική ετοιμότητα. 4. Το "κατά φύση" με την έννοια μιας εναντίωσης στην παράδοση των πάντων στη τεχνολογία.

    Κοινοτοπίες; Ίσως ... αλλά ... βασικές κοινοτοπίες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μαξιμε και οι υποστηρηκτές της "ποιητικότητας", ανασύνθεση του παρελθόντος δεν σημαίνει αναγνώρισή του "με τον τρόπο που υπήρξε πραγματικά". Σημαίνει το άρπαγμα μιας μνήμης καθώς αστράφτει σε μια στιγμή κινδύνου. Ο κίνδυνος απειλεί τόσο το περιεχόμενο της παράδοσης όσο και τους παραλήπτες του. Και για τους δύο είναι ο ίδιος: να γίνουν όργανα της κυρίαρχης τάξης. Κάθε εποχή πρέπει να κάνει τη δύσκολη προσπάθεια για την εκ νέου αρπαγή της παράδοσης από τον κoνφoρμισμό, που είναι έτoιμoς να την καταδυναστεύσει. Γιατί ο Μεσίας δεν έρχεται μόνο σαν λυτρωτής, αλλά και σαν νικητής του αντίχριστου. Το χάρισμα να αναζωπυρώνει τη σπίθα της ελπίδας στο παρελθόν έχει εκείνος μόvο που είναι απόλυτα πεισμένος ότι ούτε ακόμη και οι νεκροί δεν θα 'ναι ασφαλείς από τον εχθρό, εάν αυτός νικήσει. Ο εχθρός αυτός δεν έχει πάψει να νικά.
    Και το κείμενο που έχετε ανεβάσει είναι με το μέρος αυτού του εχθρού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σωστα Φορτούνα, και είναι με τον εχθρό ακριβώς γιατι είναι "βασικές κοινοτοπίες", πάμε για την εκ νέου αρπαγή της παράδοσης από τον κoνφoρμισμό

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μάξιμος ΓραικόςΔευ Μαΐ 25, 10:10:00 π.μ.

    Φορτούνα, στα δικά μου μάτια το άρθρο φλερτάρει με την επικίνδυνη αυτή ροπή που πολύ καλά επισημαίνεις (κομφορμισμός), όμως το φλερτ δεν έχει καταλήξει μήτε σε αρραβώνα, μήτε σε γάμο. Φλερτάρει, ναι, όταν "αποθεώνει" τους βοσκούς (κίνδυνος ενός πριμιτιβίστικου νατουραλισμού) ή όταν "αποθεώνει" τη ναυτοσύνη (κίνδυνος να συνδεθούν αιτιοκρατικά-ντετρμινίστικα τα πνευματικά κατορθώματα με τη "γη", ή το επάγγελμα).

    Όμως αυτά είναι δυο-τρία σημεία σ' όλο το άρθρο και δε νομίζω πως αυτά το χαρακτηρίζουν ή αυτά είναι το συμπέρασμα που πρέπει να κρατήσει κανείς, ή έστω το βασικό συμπέρασμα. Πιο βασικό μου φαίνεται το καθόλου κομφορμίστικο συμπερασμα που μπορεί να βγάλει κανείς άμα σταθεί στο υπόλοιπο άρθρο, στα σημεία που είπα και παραπάνω (φιλοσοφικό πνεύμα, δ κ.λπ.).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. υποκειμενική αυθαιρεσία
    "Η Ελλάδα υπήρξε η νιότη του κόσμου. Η νιότη της Ιστορίας."....

    φτηνοί συναισθηματισμοί
    "Ένα έθνος στις εσχατιές της Ευρώπης. Που είναι μάνα της και σ’αυτήν έρχεται στις κρίσιμες στιγμές της."

    γενικέυσεις, "Και είναι πάντοτε η Ελλάδα μια χώρα ποιητών."

    η γενικότερη χυδαιότητα της αντιδραστικής αντενεργής λατρείας σε μια 'επιστροφή"
    " Οι Θεοί έφυγαν από την Ελλάδα ακολουθώντας τους τελευταίους βοσκούς!" (ήμαρτον!)

    γραφικές εξιδανικεύσεις "ένα «μόνιασμα του καλλιτέχνη» με την κοινωνία και ακόμα παραπέρα με τον κόσμο, αδιανόητο στις μέρες μας."

    ανιστορικές κοινοτοπίες και απομονώσεις
    "Το Θέατρο στεκόταν φρουρός της Δημοκρατίας!"

    μεγαλομανία ανακατεμένη με παράπονο
    "Εμείς όμως οι απόγονοι εκείνων των παιδιών...."
    "Εμείς λοιπόν που υποφέρουμε από υπερβάλλον φορτίο Ιστορίας..."

    και γελοιότητα
    "...όταν αποδεχτούμε πρόθυμα το ρόλο μας σαν τον πιο εντεταλμένο ερμηνευτή μιας παγκόσμιας κληρονομιάς που ήρθε η ώρα της να χρησιμοποιηθεί"

    Φίλε Μαξιμε...τον αγαπάς παραπάνω από όσο θα πρεπε για να μείνεις νηφάλιος το αρθρογραφο...

    Χαιρετώ και λυπάμαι γιατί
    μου φαινεται εξαρχής αδιέξοδο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μάξιμος ΓραικόςΔευ Μαΐ 25, 01:38:00 μ.μ.

    "[...]μιλήσαμε για τον Ζαπάτα και το άτι του, για την απόκρυφη Δήμητρα, μαύρη
    πέτρα και κεφαλή φοράδας,
    με την ανάμνηση της ωραίας μάγισσας της Θεσσαλίας,
    που μεταμόρφωσε τον Λουκιανό σε όνο και φιλόσοφο [...]
    αλλά εσύ στεκόσουν στο χείλος του γκρεμού
    ένα πλατύ χαμόγελο έμοιαζε ο κόλπος
    κι εκεί πάνω ειρήνευαν μεταξύ τους το φως κι ο άνεμος:
    η Ψυχή φύσαγε στο μέτωπό σου. [...]
    ήσουν ο Κώστας Παπαϊωάννου, ένας οικουμενικός Έλληνας
    του Παρισιού με το ένα πόδι στη Βακτριανή και το άλλο στους Δελφούς [...]
    μαινάδες που αναπηδούν στο φως της σελήνης
    και γελάς και τις βλέπεις να χορεύουν ανάμεσα στα βιβλία και τα χαρτιά σου [...]
    απ' την κληματαριά κρέμονται τσαμπιά σταφύλια,
    συμπυκνώσεις της νύχτας: μέσα τους κοιμάται μια φωτιά,
    πυρακτωμένοι θησαυροί [...]
    Πήγες στην Ινδία απ' όπου ήρθε ο Διόνυσος
    και ο όπου έγινε βασιλιάς ο στρατηγός Μένανδρος
    που Μιλίντα τον λένε εκεί κάτω
    και σαν το βασιλιά έμεινες έκθαμβος [...]
    κι είπες: Α, η ομορφιά όπως την εποχή του Περικλή!
    Γέλασες και η Μαρί Χοσέ κι εγώ
    γελάσαμε μαζί σου
    και μαζί μ' εμάς γελούσαν όλοι οι Θεοί [...]
    κι έτσι μπορούμε να χαμογελάμε με τους δράκοντες
    και να χαμογελάμε μπροστά στο άδικο
    με το χαμόγελο του Πύρρωνα ή μ' εκείνο του Χριστού [...]
    Κώστα, στις παγωμένες στάχτες της Ευρώπης
    δεν συνάντησα το αυγό της ανάστασης,
    συνάντησα, στα πόδια της άσπλαχνης Χίμαιρας
    βουτηγμένος στο αίμα,
    το γέλιο σου της συμφιλίωσης".

    Ο Οκτάβιο Πας στη μνήμη του Κώστα Παπαϊωάννου.

    Φορτούνα, τι λες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. λέω φίλε μου αυτό που είπα
    Χαιρετώ και λυπάμαι γιατί
    μου φαίνεται εξαρχής αδιέξοδο.
    Αν τώρα ένα υπόδειγμα ποιητικής, κι ένα προσωπικό στην ουσία ποίημα (που να διαβάσεις και την πέτρα του ήλιου) παρ όλα τα προβλήματα της εξιδανίκευσης, του εξωτισμού της καταλογικής ευκολίας και του συναισθηματικού φόρτου ενός επικήδειου, το συγκρίνεις (και υποψιάζομαι πως έχεις και τη φόρα να το συνταυτίσεις) με το αουτ οφ δε μπλου εθνολυρικό παραλήρημα που υποστηρίζεις εδώ, λέω πως
    Χαιρετώ και λυπάμαι γιατί
    μου φαίνεται εξαρχής αδιέξοδο.

    Το να καπηλεύεστε ονόματα και ποιήματα για να δικαιολογήσετε τα αδικαιολόγητα και να συμψηφίσετε με αυτά την κοινοτοπία σας απλά μας απογοητεύει περισσότερο για την στροφή που φαίνεται παίρνει αυτός ο ιστοτοπος κι ελπίζουμε να μη γίνει τσελιγκότοπος...

    χαιρετούμε
    τα παιδιά της πιάτσας






    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Πύραυλοι, το κείμενο είναι εξαιρετικά προβληματικό,
    (μήπως θα αναφερθεί σε λίγο κι ο Χαιντερλιν ως δικιολογία...;!)
    και δεν βρίσκω το λόγο γιατί να σας χαρακτηρίσει ως μπλόγκ...

    Πολλούς χαιρετισμούς
    κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Πρόσπερο, Φορτούνα και Ανώνυμε, εδώ κάποια στιγμή, αντίθετα από το δεσποτικό κράτος όπου η εξουσία ήταν συγκεντρωμένη και στο πιό απρόσιτο σκοτάδι, το πολιτικό σώμα διευρύνθηκε, ξαφνικά και απροσδόκητα, και συμπεριέλαβε μερικές χιλιάδες πολίτες. Η σκέψη που αναπτύχθηκε γύρω απ’ αυτή την αλλαγή αποτελεί σχολείο ως τα σήμερα. Ή όχι? Θέλετε να το «δω» αυτό, ή όχι?
    Η ιστορία των αρχαίων πόλεων είναι η ιστορία της διαμάχης ανάμεσα στη δημοκρατία και την ολιγαρχία. (ό,τι πιο σύγχρονο δηλαδή) Αναφέρω επίσης κάποιες κομβικές στιγμές στους νεώτερους χρόνους αλλά δεν θα διαφωνήσετε φαντάζομαι, ότι γύρω απ’ το ζήτημα «Δημοκρατία», ο αγώνας που δίνεται τα τελευταία 7 χρόνια σ’ αυτή τη χώρα, ξεπέρασε σε διάρκεια και βιαιότητα κάθε άλλον στην Ευρώπη. Κι ότι ακόμα κι αυτή τη στιγμή τα μάτια είναι στραμμένα εδώ. Ή μήπως όχι? Θέλετε να κάνετε τη σύνδεση? Αν όχι, επειδή φοβάστε τους επαναφομοιωτές, καθήστε στην μηδενιστική Νιρβάνα σας. Και τι εννοώ μηδενισμός? Εννοώ ότι, οτιδήποτε λέγεται ή γίνεται, αυτόματα πολλαπλασιάζεται επί μηδέν και μας φέρνει στο μηδέν.
    Επίσης, δεν υποστηρίζω ότι μόνο το «τοπίο» και η Γεωγραφία έδρασαν και δρουν αλλά εκτιμώ ότι παίζουν σημαντικό ρόλο. Ρίξτε μια ματιά, αν θέλετε, σε μιά παλιότερη ανάρτηση (8/4/11), την «Άσπρη θάλασσα», όπου κάπως αναπτύσσω αυτή την άποψη. Κι άν βέβαια ...έχετε χρόνο. Όπως και να ‘χει, αυτά είναι πράγματα που νοιώθονται. Για να φέρω αποδείξεις θα ‘πρεπε να ζήσω ...χίλια χρόνια.
    Μάξιμε, ευχαριστώ για τον κόπο που έκανες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Συγκαλυμμένος (και ούτε καν) εθνικισμός που θα τον ζήλευε κι ο Μίκης Θεοδωράκης παρέα με τον Καζάκη και το συγκαμένο...
    Εξιδανίκευση που παραβλέπει πολλούς αρνητικούς παράγοντες που ανάδειξε η "θεατροκρατία". Τη συστηματοποίηση του διαχωρισμού, τον ιμπεριαλισμό και την πολιτική αλαζονεία, την εκκίνηση της μετρήσιμης ζωής και την εδραίωση της ανταλλαξιμότητας, την αφετηρία στην εντατικοποίηση του ανταγωνισμού, την απόλυτη συγκρότηση της ισχύος, τη "νέα" εξουσία των τιμών και των εκλεγμένων.Μετά ήρθαν οι Ρωμαίοι δευτεροι και καταιδρωμένοι...
    Μια ανάγνωση του Θουκυδίδη, (με το μυαλό και τα μάτια και το σώμα ολόκληρο, όχι με τον ελληνό $@#^$& μόνο) δε βλάπτει. Όταν τον διαβάζετε καλύψτε τους καθρέφτες στο δωμάτιο. Δεν είστε ο Οκταβιο Παζ, δεν είστε ο Εζρα Παουντ, δεν είστε ο Γκαίτε, δεν είστε καν ο Ρίτσος...
    Το να το καπακώσετε, με το ωραίο κείμενο του Ιωαννίδη, από το dangerfew δεν αρκεί.
    Ο ναρκισσισμός,ο ιδεολογικός κομφορμισμός και η μπίτνικ "ποιητική" φαντασία συνδυασμένα παράγουν τέρατα.
    Και κόψτε την πιπίλα του "αντι-μηδενισμού", παπάριασε πια.

    Κ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βουκεφάλα Κ.,
      λυπάμαι αλλά -για το κομμάτι του σχολίου σου που με αφορά- πρέπει να σου πω ότι οι dangerfew θα συνεχίσουμε να ψαχουλεύουμε το μηδενισμό. Δεν φαντάζομαι ν' ανήκεις σ' εκείνους, για τους οποίους ο μουστάκιας (όχι, όχι ο Αναστό) έλεγε πως προτιμάνε ένα σίγουρο μηδέν παρά ν' αφεθούν στη ζωή. ;-)

      Διαγραφή
    2. Hollowsky που τον θυμήθηκες τον Αναστό!!!
      Οι προσεγγίσεις σας στο ζήτημα του μηδενισμού από το dangerfew συμφωνούμε (σε όσα συμφωνούμε ) ή διαφωνούμε (αν διαφωνούμε) νομίζω πως είναι ότι πιο γόνιμο στο διαδίκτυο και το διαδικτυακό ράδιο.
      Παρεξήγησες,δεν υπάρχει στο σχόλιο μου καμία αναφορά σε εσάς.
      Μιλάω για το συγκεκριμένο κείμενο εδώ και την αναφορά στην απάντηση του Β.Η αλλά και λοιπών εθνικιστών και άλλων καλόπαιδων του πατριωτικού χώρου που διαβάζω τελευταία περί των λεγόμενων "μηδενιστών".
      Αν είναι απέναντι στο μηδενισμό να αντιπαραβάλω το εθνικιστικό νεφέλωμα του "περήφανου Έλληνος", το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να βρεθώ γυμνός μέσα στα αγκάθια, πράγμα που δεν το θέλω καθόλου γιατί είμαι ήδη σε δύσκολη θέση...(πνευματικά κυρίως το εννοώ αλλά και κατά τα λοιπά)
      Χάρηκα για την ανταπόκριση σου

      Κ.

      Διαγραφή
  14. Βουκεφάλα κούλαρε..
    Μια ψιλο-στραβή ήταν. Πέρασε.
    Πύραυλοι είναι κι έχουν και καυσαέρια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ωραίο Ανώνυμε, αλλά για να ακριβολόγήσω, δεν πρόκειται απλώς για καυσαέρια, εμείς οι Πύραυλοι είμαστε, όπως θα 'λεγε κι ένας παλιός καλός πρεζάκιας... ο Άλλεν, "τα φαντάσματα της Βενζίνης".

      Διαγραφή
    2. "εμείς οι Πύραυλοι είμαστε..."
      δηλαδή τις "θέσεις" σου, περήφανε έλληνα, τις δέχονται κι οι άλλοι εδώ μέσα;;;;....!!!!!
      (υποψιάζομαι πως όχι, οπότε να με συγχωρείς αλλά τα "εμείς" και τα "είμαστε" άστα για αλλού...)

      Διαγραφή
    3. Τι σ’ ενοχλεί παραπάνω Ανώνυμε? Το Έλληνας ή το περήφανος? Θα προτιμούσες δηλαδή να μην ξέρω πούθε κρατάει η σκούφια μου ή να ήμουν σκυφτός και αμήχανος? Ή που αναφέρομαι στον Ντεμπόρ και τον Κάλβο μέσα στο ίδιο άρθρο αποδίδοντας τιμή και στους δύο? Οπότε βέβαια δυσκολεύεσαι να με ταξινομήσεις. Τέλος πάντων με το politically correct ποτέ δεν τα πήγα καλά.

      Διαγραφή
  15. Αγαπητέ Βουκεφάλα, με πολλή χαρά είδα το σχόλιό σου διαπιστώνοντας ότι αυτός ο χαρούμενος διάλογος συνεχίζεται. Η ανάρτηση του Γ.Ι λαμβάνει χώραν γιατί χθες έγινε μια καλή προβολή πάνω στο έργο του Ντεμπόρ. Μπορώ να τιμώ αυτό το έργο αλλά σαν Έλληνας, πράγμα που σημαίνει ότι ακούω και μιλώ σαν Έλληνας χωρίς να έχω κανένα πρόβλημα γι αυτό. Και από την αντίδρασή σας στο κείμενο Κε Βουκεφάλα και λοιποί, αντιλαμβάνομαι ότι έχουμε μία ουσιώδη διαφορά. Εσείς γεννηθήκατε περί το 1700, ή και πολύ αργότερα, ενώ εγώ έχω ηλικία περίπου 3 χιλιετηρίδων. Εσείς δεν γνωρίζετε ούτε θέλετε να γνωρίζετε τους πατεράδες σας και τις μανάδες σας ενώ εγώ αναγνωρίζω τους δικούς μου και θέλω να αποτιμήσω τον βίο τους και το έργο τους. Τελικά ο γενικός όρος, «μηδενιστές», μάλλον δεν λέει και πολλά για σας, γιατί εσείς νομίζετε ότι είστε παιδιά κάποιων Αμερικανών νέγρων ή κάποιων Ευρωπαίων, σχετικά προσφάτων, διανοητών. Βέβαια και οι μεν και οι δε, μπόρεσαν να διαπρέψουν μπρός στους έκπληκτους οφθαλμούς σας μόνο όταν αναγνώρισαν την καταγωγή τους. Οπότε ο μηδενισμός είναι αποτέλεσμα της αλλοτρίωσής σας.
    Με κάνετε δε να υποψιάζομαι ότι αν βιάσουν τη μάνα σας μπρος στα μάτια σας θα φωνάζετε «βοήθεια, εδώ βιάζουν μιά γυναίκα!»
    Όσον αφορά το «καπάκι» μην ανησυχείτε, έρχεται και ένα τρίτο κείμενο για να σας αποσβολώσει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Ανοικτίρμον ΤιρμπουσόνΤετ Μαΐ 27, 11:37:00 π.μ.

    Απρόσμενη αναβίωση του γερμανικού Ρομαντισμού;

    Όπως λένε οι μελετητές του, ο γερμανικός Ρομαντισμός (18ος αιώνας) χαρακτηρίστηκε από μια εξιδανίκευση του "εσωτερικού εαυτού", των παθιασμένων συναισθημάτων, της μυστικιστικής μετοχής του ατόμου στη συλλογικότητα (έθνος) και της Φύσης. Και παράλληλα, από μια εχθρότητα απέναντι στη λογική (θεωρώντας ότι καταπιέζει το συναίσθημα και τη συγκίνηση).
    Όλα αυτά, οδήγησαν στον εκθειασμό της "γερμανικότητας" και τον υπερτονισμό των όποιων στοιχείων την "ξεχωρίζουν" από τον υπόλοιπο κόσμο, με κύρια έμφαση στη "μοναδικότητα της (γερμανικής) γλώσσας".

    Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι ο Ρομαντισμός δεν εξαντλείται σε αυτή τη μορφή. Υπάρχει και ένας μαρξιστικός-επαναστατικός Ρομαντισμός, όπως τουλάχιστον υποστηρίζουν ερευνητές όπως ο Μίχαελ Λέβι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μια που το φερε η κουβέντα, να πω οτι οφείλουμε στο Λούκατς ( τη ΛΑΘΕΜΕΝΗ ιδέα που λεει πως ο γερμανικός ρομαντισμός οδήγησε στο ναζισμό. (Είναι μια ιδέα το ίδιο λαθεμένη με την άλλη, που λέει πως ο γαλλικός διαφωτισμός οδήγησε δήθεν στο σταλινισμό.) Η ιδέα είναι λαθεμένη γιατί της ξεφεύγει η καθοριστική λατρεία του ναζισμού για τη τεχνολογία, στην οποία ο γερμανικός ρομαντισμός ήταν απόλυτα εχθρικός.

      Διαγραφή
  17. Όμως πράγματι... κάποια στιγμή περνάει ο θυμός, κατασιγάζει η αντιπαράθεση και τότε νοιώθω μια τρυφερότητα για ανθρώπους τραυματισμένους (όπως όλοι μας) που αναγκάζονται να νεκρώσουν ένα κομμάτι της ψυχής τους. Η Ιστορία είναι δυσβάστακτη και πόνος. Χρειάζεται μιά μειλίχια επαναπροσέγγιση.
    Να φτιάξουμε τις νέες Τέχνες που δοξάζουν την ανάσταση μέσα στην ενότητα κι όχι την πτώση μέσα στη διαίρεση, λέω εγώ. Εσείς έχετε κάτι άλλο να προτείνετε?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. ενεργός πατριώτηςΠέμ Μαΐ 28, 10:45:00 π.μ.

    Η Leila Khaled, ο Μάρκος Δράκος, ο Τσε, ο Ντεμπόρ, ο Μακρυγιάννης, ο Θουκιδίδης ο Τζεντίλε, ο Κωσταντίνος Καβάφης, ο Κάλβος, ο Αλέξης Δαμιανός, τόσοι και τόσοι παραγνωρισμένοι και παραναγνωσμένοι από τους υπόδουλους κομπλεξικούς, τα μηδενιστικά σκουπίδια (που θα βίαζαν οι ίδιοι τη μάνα τους αν κρατούσε περήφανη τη σημαία)...
    Σκασμός λοιπόν και σεβασμό στον ποιητή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. ΚαστοριαδικήΠέμ Μαΐ 28, 02:02:00 μ.μ.

    Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, τότε, ας του ορίσουμε έναν κηδεμόνα. Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός -όπως και κάθε λαός- είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς, είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται σήμερα.
    Καστοριάδης: Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, τότε, ας του ορίσουμε έναν κηδεμόνα. Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός -όπως και κάθε λαός- είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς, είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται σήμερα.

    Δημοσιογράφος: Πώς την εννοείτε αυτή την ευθύνη;

    Καστοριάδης: Δεν δικάζουμε κανέναν. Μιλάμε για ιστορική και πολιτική ευθύνη. Ο ελληνικός λαός δεν μπόρεσε έως τώρα να δημιουργήσει μια στοιχειώδη πολιτική κοινωνία. Μια πολιτική κοινωνία, στην οποία, ως ένα μίνιμουμ, να θεσμισθούν και να κατοχυρωθούν στην πράξη τα δημοκρατικά δικαιώματα τόσο των ατόμων όσο και των συλλογικοτήτων.

    Δημοσιογράφος: Θέλετε να πείτε ότι -αντιθέτως- σε άλλες χώρες, στη Δυτική Ευρώπη.

    Καστοριάδης: Εκεί, αυτό έγινε! Ο μακαρίτης ο Γιώργος Καρτάλης έλεγε κάνοντάς μου καζούρα στο Παρίσι το 1956:«Κορνήλιε, ξεχνάς ότι στην Ελλάδα δεν έγινε Γαλλική Επανάσταση». Πράγματι, στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει εποχή που ο λαός να έχει επιβάλει, έστω και στοιχειωδώς, τα δικαιώματά του. Και η ευθύνη, για την οποία μίλησα, εκφράζεται με την ανευθυνότητα της παροιμιώδους φράσης: «εγώ θα διορθώσω το ρωμέικο;». -Ναι, κύριε, εσύ θα διορθώσεις το ρωμέικο, στο χώρο και στον τομέα όπου βρίσκεσαι.

    https://sxoliastesxwrissynora.wordpress.com/2012/04/25/%CE%BA%CE%BF%CF%81%CE%BD%CE%AE%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82-o-%CE%BA%CE%AC%CE%B8%CE%B5-%CE%BB%CE%B1%CF%8C%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1/#more-52531

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καστοριαδική, μου ξανάρχονται πότε-πότε αυτά τα λόγια του Καστοριάδη στο μυαλό (για τη "διόρθωση...") από τότε που έκανες το σχόλιο. Κάπου είχα διαβάσει την συνεντευξη παλιότερα. Καλά έκανες και μας τα ξαναθύμισες!

      Διαγραφή
    2. Μη λέτε το ονομα Καστοριάδης γιατι προκαλει αναφυλαξία σε κάποιους υπερδιεθνιστές.

      Διαγραφή
  20. Βοηθός ΜάγειραΠαρ Μαΐ 29, 12:23:00 π.μ.

    Αυτό καταλάβατε παιδιά απο το άρθρο; Διαγνώσατε εθνικισμό; Λίγο ιεροεξεταστικά μου φαίνονται αυτά. Δηλαδή όπου εσείς ακούτε τη λέξη Ελλάδα...φέρνετε το χέρι στο όπλο σας. Απογοητευτικό. Σας διέφυγε η ουσία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Θολοκουλτουριάρηδες Ανθέλληνες ΣιωνιστέςΣάβ Μαΐ 30, 01:07:00 μ.μ.

    Εμείς οι μηδενιστές στο μεταξύ αράζουμε στις βίλες που μας έχει παραχωρήσει ο George Soros και πίνουμε σαμπάνια στην υγειά της Τρόικας...
    Περιμένουμε την επανάσταση την ανάσταση και τα παιδια σηκωθήτε να βγούμε στους δρόμους γυναίκες και άντρες με όπλα στους ώμους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΠΡΟΣ ΥΠΟΓΕΙΟ (με προσοχή να μη χτυπήσετε το κεφάλι σας!)

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...