«Σε τι μεταμορφώνεται η επιστημονική συμπεριφορά όταν πλαισιώνεται εξουσία; Μια επιστημονική εξουσία δεν μπορεί να χρησιμοποιεί το πρέπει απλώς και μόνο επειδή πρέπει. Χρειάζεται να στηρίζεται πάνω στην απαίτηση συναίνεσης σε μια μέθοδο επιστημονικής αξιολόγησης, στην οποία η αληθινή αξία μετριέται με τις πιθανότητες και οι πιθανότητες σχετίζονται ευθέως με τον αριθμό των ταυτόσημων απαντήσεων.
Αυτή η βασική επιστημονική αρχή ταιριάζει γάντι στη δημοκρατική αρχή, κατά την οποία η πλειοψηφία έχει δίκιο −μια αρχή που, αν τη θέσουμε καθαρώς ηθικά σε μια διαλεκτική αντιθετική σχέση, οδηγεί αναπόφευκτα στο συμπέρασμα ότι η μειοψηφία έχει άδικο! Όμως στην πραγματικότητα, η μεταφορά της επιστημονικής αρχής αξιολόγησης των πραγμάτων στην νομική και ηθική σφαίρα (και επομένως στην περιοχή των αρχών) δεν μπορεί να καταλήξει παρά σε ένα Δικαστήριο, το οποίο θα εδραιωθεί ξεριζώνοντας κάθε μειοψηφία. […]
Αυτή η επέλαση της επιστήμης στο πεδίο της πολιτικής είναι τρομακτικά επικίνδυνη. Το βλέπουμε πρωτίστως στις γερμανικές κουλτούρες, όπου η επιστημονική απαίτηση να μπαίνουν τα πάντα σε γνώμονες (νόρμες) κυριαρχεί στην κοινωνική ηθική και στο νόμο. Η απαίτηση: “Πρέπει να το κάνεις, διότι είναι νορμάλ! Δεν πρέπει, διότι δεν είναι νορμάλ! Πρέπει να είσαι νορμάλ! Δεν πρέπει να μην είσαι νορμάλ!”, και οι αναρίθμητες άλλες μέθοδοι που μπορούν να κάνουν τους ανθρώπους να συμπεριφέρονται “νορμάλ” (που σημαίνει: με ταυτόσημο τρόπο), συγχέονται με το επιστημονικό κριτήριο της αλήθειας και έτσι επιβάλλεται η ιδέα, ότι οι περισσότεροι νορμάλ άνθρωποι είναι και πιο “αληθινοί”. Αυτό ακριβώς οδηγεί τελικά στον άνθρωπο της συμβατικής υποκρισίας, η οποία θεωρείται ως ορθότερη, διότι όσοι είναι σπάνιοι ή ασυνήθιστοι θεωρούνται σαν ένα είδος πνευματικής ασθένειας, σαν παραισθήσεις, σαν ψυχώσεις. Η επιστήμη δεν έχει κανένα επιχείρημα ενάντια σε αυτό. Απεναντίας, αυτή η σαχλαμάρα μπορεί να δουλέψει με επιστημονικές και στατιστικές μεθόδους και με τα σχετικά επιχειρήματα.
Αυτή είναι η αναπόφευκτη ηθική κατάληξη μιας γενικευμένης αναγνώρισης του επιστημονικού κριτηρίου ως κριτηρίου της αλήθειας, και αυτός είναι ο λόγος της υπερμεγέθους δημοτικότητας που απολαμβάνει η σύγχρονη επιστήμη στις σύγχρονες δημοκρατίες.»
Άσγκερ Γιόρν, Η Φυσική Τάξη. De Divisionae Naturae.
Η ερμηνεία του Σίλκεμποργκ κατά της ερμηνείας της Κοπεγχάγης
Επιτέλους!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣταματήστε να βάλλετε κατά της επιστήμης!
Καλά, ημείς βάλλομε κατά της επιστήμης φίλτατε, ή υμείς, που με το ψευδώνυμό σας ανακατώνετε πονηρά το CERN με το Τσερνόμπιλ?
Διαγραφή