Τέλος εποχής

Δεν υπάρχει κάτι πιο κοινότυπο να πει κάποιος από το ότι η εξουσία ψεύδεται συνεχώς και αδιάλειπτα. Για όσους κυβερνούν, το ψέμα υπήρξε ανέκαθεν ο βασικός άξονας με τον οποίον διευθύνουν την κοινωνία.

Το πρόβλημα με το ψέμα είναι ο τρόπος που θα περάσει μέσα στη «αγορά» για να γίνει πιστευτό. Η τέχνη του να στήσεις ένα κοινωνικό ψέμα απαιτεί σίγουρα μια πολύ καλή και ρεαλιστική αντίληψη της πραγματικότητας. Απαιτεί επίσης φοβερή πειστικότητα και αμοραλισμό, καλή και σαφή προοπτική του πού στοχεύεις και τι θέλεις να πετύχεις. Οφείλεις να γνωρίζεις αρκετά καλά τον παραλήπτη του ψέματος, τα όρια του, τις συναισθηματικές του εμπλοκές, κυρίως όμως να γνωρίζεις εκείνο το πεδίο όπου μπορείς να τον εγκλωβίσεις με τρόπο τέτοιο, που και το ψέμα «να φάει», αλλά και να μην μπορεί, ακόμα και αν έχει τις υποψίες του, να αντιδράσει.

Όλα αυτά καταλήγουν, ότι για να στήσεις ένα τέτοιο ψέμα, θα πρέπει να χρησιμοποιήσεις μια ολοφάνερη όψη της πραγματικότητας, που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει, ενώ οι στόχοι σου να αφορούν κάτι  που κανείς δεν μπορεί ή δεν θέλει να δει! 

Εύλογα και καλοπροαίρετα θα μπορούσατε να μου πείτε, στηριζόμενοι στη προσωπική σας εμπειρία – γιατί όλοι έχουμε πει ψέματα στη ζωή μας –, ότι για να μπορεί κάποιος ή κάποιοι να δράσουν με τέτοια μέθοδο σε επίπεδο κοινωνίας, θα πρέπει να διαθέτουν ένα αυξημένο βαθμό διαστροφής. Μια ολοκληρωτική έλλειψη ηθικότητας. Κάτι τέτοιο απαιτεί ανθρώπους που το μόνο που τους ενδιαφέρει, είναι η προσωπική τους επιδίωξη και τίποτα άλλο.

Θα μπορούσατε να μου το πείτε, γιατί στη πραγματικότητα δεν πιστεύετε ότι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι. Κρίνετε με βάση τους εαυτούς σας και νομίζετε ότι όλοι είναι ίδιοι με σας. Ικανοί για μικρά ψεματάκια, στη μαμά και στο μπαμπά, στο αφεντικό, στη γυναίκα σας και στον άνδρα σας, όταν διαπράττετε καμιά απιστία.

Εμείς οι άνθρωποι, όντας κατά βάση μέτριοι, δεν αντιλαμβανόμαστε  ούτε το μεγαλείο που κρύβει η αγιοσύνη, αλλά ούτε και τη θέληση και δύναμη της προσωπικότητας που διέπει το κακό.

Η οικονομική κρίση που, ενόσω γράφονται αυτές οι γραμμές, διαποτίζει ολόκληρο τον πλανήτη, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα ψέμα που διαχύθηκε στη κοινωνική αγορά, με σκοπό να παραπλανήσει και κατ’ αυτό τον τρόπο να συγκαλύψει μια ευρύτερη πολιτική, κοινωνική και εν τέλει ψυχική αλλαγή στη διακυβέρνηση αυτής της κοινωνίας από την μεριά της εξουσίας.

Τα καθημερινά ανακοινωθέντα για τα υπέρογκα χρέη των κρατών και των ιδιωτών, που δήθεν κάνουν τις αγορές να είναι νευρικές και να μην έχουν εμπιστοσύνη, οι περικοπές των μισθών και των συντάξεων, η πίεση που δήθεν ασκείται στα κράτη για να πάρουν μέτρα που θα ανατρέψουν την χρεωκοπία τους - όλα αυτά δεν είναι παρά το πεδίο που διάλεξε το ψέμα για να στήσει την απάτη του. Είναι το πεδίο της οικονομίας, που όλοι αποδέχονται ως αναγκαίο και πραγματικό. Συνάμα όμως είναι και το πεδίο εκείνο, στο οποίο η εξουσία πραγματώνει την μπλόφα της, γνωρίζοντας ότι είναι και το μόνο πεδίο όπου εν τέλει όλοι βρίσκονται με την πλάτη στο τοίχο.

Στη σημερινή κοινωνία, στο βαθμό που ελέγχεις το χρήμα, ελέγχεις την κοινωνία. Μπορείς να περάσεις όποια μέτρα θέλεις με όποιον τρόπο τον θέλεις, γνωρίζοντας εκ των προτέρων, ότι όταν όλοι βρίσκονται σε ένδεια ή υπό την απειλή της ένδειας, κυριεύονται από φόβο και ο φόβος είναι ο σύμβουλος για να είναι κανείς υπάκουος.

 

Η Ελλάδα ήταν ο γεωγραφικός χώρος που αποφασίστηκε να λάβει σάρκα και οστά το ψέμα. Ήταν πολύ βολικό μέρος, δεδομένου ότι η ίδια η χώρα παραπαίει αιώνες επί αιώνων ανάμεσα στο μεγαλείο και την προδοσία. Αναπαύεται σε δάφνες του παρελθόντος, που κρατούν μια ελάχιστη σχέση με το παρόν. Η γεωγραφική θέση της Ελλάδας επιτρέπει στους σύγχρονους Έλληνες να απολαμβάνουν ήλιο, θάλασσα και μια σχετική άνεση. Παράγοντες που καθιστούν τον λαό της κατά βάση λάτρεις της ευζωίας. Εκείνοι που ζουν καλά, θέλουν να συνεχίσουν να ζουν καλά και ονειρεύονται να ζουν ακόμα καλύτερα.

Ο τόπος, επίσης, έχει ιστορία, μακραίωνη ιστορία είναι αλήθεια, αντίστασης, νικηφόρας αντίστασης, σε δυνάμεις που θέλησαν να τον κατακτήσουν. Είναι τόπος που γέννησε τη φιλοσοφική σκέψη, αλλά και την δημοκρατία. Όλα όσα εννοούμε ως δημοκρατικό πολίτευμα - πού υποτίθεται ότι θεωρείται το καλύτερο από όσα υπάρχουν - γεννήθηκαν σε αυτόν εδώ τον τόπο, ο οποίος υπερασπίστηκε τους δημοκρατικούς δεσμούς πολλές φορές και με το αίμα του και με ανείπωτο κόστος.

Αυτός λοιπόν είναι ο τόπος που επιλέχτηκε από την ελίτ της εξουσίας, σαν ο αρχικός τόπος για να ξετυλιχτεί  η απάτη. Το περιβάλλον της απάτης είναι η οικονομική κρίση χρέους.   Ο στόχος: η αλλαγή του τρόπου διακυβέρνησης, όχι μόνο στη Ελλάδα, αλλά σε όλη την Ευρώπη και την Αμερική.

Όταν διαμορφώνεις περιβάλλον οικονομικής κρίσης, είναι σαφώς πιο εύκολο να καταργήσεις δικαιώματα, είτε πολιτικά είτε εργασιακά. Δημιουργείς κλίμα ανασφάλειας και φόβου, αποκρύπτεις εντέχνως τους υπαίτιους και αναδεικνύεις προτεραιότητες και υποχρεώσεις εκεί που δεν υπάρχουν. Κρύβεις τους δόλιους σκοπούς σου μέσα στη κυρίαρχη απάτη της οικονομίας. Γνωρίζεις πολύ καλά αυτό από το οποίο όλοι εξαρτώνται, και το χρησιμοποιείς για να καλύψεις την πρόθεση σου να κυβερνήσεις συγκεντρωτικά. Χρησιμοποιείς λοιπόν εκείνο το ευρωπαϊκό κράτος, πού έχει παράδοση στη συγκεντρωτική εξουσία, τη Γερμανία, αρχικά, απέναντι σε ένα λαό που έχει παράδοση την δημοκρατία, την Ελλάδα. Αν ο στόχος σου είναι να καταργήσεις την δημοκρατία, πρέπει να υποδουλώσεις την κοιτίδα της.

Θα μπορούσε να ήταν ένα πολύ καλό σενάριο πολιτικής φαντασίας. Όμως εμφανίζεται μπροστά μας σαν ζοφερή πραγματικότητα.

Κάτω από την παγκόσμια χλεύη, η Ελλάδα κλήθηκε να πραγματώσει μια χρεωκοπία και να υποστεί την ενοχή, ότι εξ αιτίας της κινδυνεύει το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Κλήθηκε με τρόπο βάναυσο να πάρει μέτρα, που επί της ουσίας διαλύουν τον ψυχικό, τον πνευματικό και τον οικονομικπολιτικό ιστό της. Στη συνέχεια η κρίση, ως δια μαγείας, επεκτάθηκε σε ένα πλήθος χώρες, όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ιταλία, το Βέλγιο ... και πάει λέγοντας. Έγινε κρίση ευρωπαϊκή, κρίση του ευρώ, κρίση της Ευρώπης. Και σε λίγο θα γίνει και παγκόσμια.

Σήμερα, μέσα στη δίνη της μάχης που δίνει το συγκεντρωμένο θέαμα για να καταργήσει τον διάχυτο εαυτό του με σκοπό την απόλυτη κυριαρχία του, το καθήκον κάθε πολίτη που δεν θέλει να τον καταπιεί το σκοτάδι της σύγχυσης, είναι να αποδείξει - σε όσους προσπαθούν να τον καταστήσουν σκλάβο της ανάγκης-  ότι είναι οπαδός της αλήθειας.

Την κρίση - που στη πραγματικότητα δεν είναι κρίση αλλά μια παρτίδα κυριαρχίας και διαμόρφωσης καινούργιου πολιτικού πλαισίου για να μας κυβερνούν -, θα πρέπει να την αντιμετωπίζουμε σαν μια επέκταση και νίκη του αρνητικού μέσα στη πραγματικότητα. Σε μια πραγματικότητα που σταδιακά θα την μετασχηματίζουν σε ζόφο.

Ζούμε σε μια μαύρη εποχή, οι Ινδοί την ονομάζουν εποχή της Κάλι Γιούγκα και την χαρακτηρίζουν σαν την εποχή που το πνεύμα βρίσκεται στο χαμηλότερο του σημείο, ενώ η παρουσία του κακού στη μεγαλύτερη της ανάπτυξη. Δυστυχώς, επιβεβαιώνονται.

Χρειάζεται να σταθούμε απέναντι στις μπλόφες της εξουσίας, κατανοώντας ότι το πρόβλημα της οικονομίας δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου, σε μια κρίση πού απλώς θέλει να μας αλλάξει όλους εκτός από τον εαυτό της και προς το συμφέρον της.