Η ζωή στα χρόνια του ψέμματος

«Χωρίς αμφιβολία η εποχή μας (….) προτιμά την εικόνα από το αντικείμενο, το αντίγραφο από το πρωτότυπο, την αναπαράσταση από την πραγματικότητα, το φαινόμενο από το είναι (…). Το ιερό για αυτήν δεν είναι παρά η ψευδαίσθηση και το ανίερο είναι η αλήθεια. Ή μάλλον το ιερό μεγαλώνει στο μέτρο πού μικραίνει η αλήθεια και αυξάνεται η ψευδαίσθηση, έτσι ώστε για αυτήν το αποκορύφωμα της ψευδαίσθησης να αποτελεί το αποκορύφωμα του ιερού».

ΦΟΫΕΡΜΠΑΧ, Πρόλογος στη δεύτερη έκδοση της Ουσίας του Χριστιανισμού

Ζούμε στο κόσμο της εξουσίας και των χρημάτων. Η αντικειμενική πραγματικότητα αυτού του κόσμου καθορίζεται άμεσα από αυτές τις «αξίες»: την εξουσία και τα φράγκα. Σε ένα κόσμο λοιπόν πού καθορίζεται από αυτές τις «αξίες», αν δεν έχεις φράγκα και εξουσία, είσαι επί της ουσίας ένα τίποτα . Είσαι, είμαστε, η ενόχληση αυτής της κοινωνίας που οραματίζεται τον εαυτό της με βάση την ανάπτυξη την οικονομική, που εν τέλει θα της δώσει μεγαλύτερη εξουσία απέναντι σε όσους δεν μπορούν να τρέξουν αρκετά γρήγορα για να ανέβουν στο άρμα της οικονομικής προόδου.

Αυτή είναι η βασική αξία της κοινωνίας του πλανήτη μας και νομίζω ότι θα ήταν απόλυτα διαφωτιστική για όλους μας, αν δεν πασπαλιζόταν – για να μπορέσει να γίνει εύπεπτη - από «ουμανιστικές» ιδεολογίες. Έντεκα στις δέκα κουβέντες των ηγετών μας αφορούν την ανάπτυξη, την οικονομική ανάπτυξη βεβαίως, ανεξαρτήτως κόστους. Όταν μιλάμε «ανεξαρτήτου κόστους», όπως καταλαβαίνουμε μιλάμε για ανθρώπους

Αυτές οι ουμανιστικές ιδεολογίες - πού με την πάροδο των αιώνων εκλεπτύνονται τρομερά, άρα γίνονται και πιο επικίνδυνες - φαντάζονται αυτόν τον κόσμο και τους ηγέτες του σαν να βρίσκονται σε μια διαδικασία πάλης με αόρατους εχθρούς που μπαίνουν εμπόδιο στη πρόοδο της κοινωνίας. Οικονομική ύφεση, υπερδανεισμός, κακή διαχείριση, υπερκατανάλωση και πάει λέγοντας. Ποιος τα έκανε όλα αυτά, για ποιους λόγους, τι κέρδισε στη πορεία, ποιους ρητά εξαπάτησε ... περί αυτών ουδείς λόγος

Αυτό είναι το απόλυτο ψέμα και η απάτη τους .

Δεν υπάρχουν αόρατοι εχθροί σε αυτό το επίπεδο που αναφερόμαστε. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι διψασμένοι για χρήμα και εξουσία που αντιπαλεύουν με άλλους ανθρώπους επίσης διψασμένους για χρήμα και εξουσία για το ποιος θα ανέβει στο θρόνο της απόλυτης δύναμης. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι ικανοί να αμφισβητήσουν τα πάντα, όσο και ακραία να είναι, αρκεί να μην θίξουν αυτό πού είναι η βασική τους αξία: την εξουσία και το χρήμα.

Αυτό είναι το όραμα τους για τον κόσμο και αν το κοιτάξουμε ιστορικά, αυτό ήταν ανέκαθεν. Δεν θα πρέπει να έχουμε καμιά αυταπάτη. Ο υπόλοιπος κόσμος, εμείς δηλαδή, είμαστε το μέσον απλώς για να φτάσουν στο στόχο τους που είναι η επικράτηση. Το μέσον δεν έχει καμιά αξία. Μόλις δεν εξυπηρετεί, καταργείται. Αν βγει ένα καλύτερο μέσο , χωρίς δεύτερη σκέψη, αντικαθιστά το παλιό. Το μέσον δεν έχει ουμανιστική αξία, ή ακόμα και αν έχει, τη χάνει μόλις χάσει την αποτελεσματικότητα του. Αυτή είναι η αρχή όσων μας διοικούν. Η απόλυτη αντιστροφή του νοήματος πού θα όφειλε να έχει μια κοινωνία στοιχειωδώς ευνομούμενη. Ο άνθρωπος είναι το μέσο και όχι ο σκοπός της κοινωνίας.

Όσο για μας, πού δεν συμμετέχουμε στις ονειρώξεις της εξουσιαστικής ελίτ, το παραμύθι πού διαρκεί αιώνες επί αιώνων σε αυτό τον πλανήτη, φαίνεται να το οικειοποιούμεθα με ζέση περιμένοντας ίσως, είτε να πέσει κανένα κόκκαλο για να γλύψουμε, είτε για να το κριτικάρουμε ζηλεύοντας κατά βάθος όλους αυτούς που άρχουν εις βάρος μας και με την ανοχή μας .

Τους ζηλεύουμε γιατί αν μας δινόταν η ευκαιρία, το ποιο πιθανόν ήταν να κάναμε το ίδιο. Πώς αλλιώς να κατανοήσεις, ότι επί αιώνες συναινούμε στο να συμμετέχουμε σε μια παρτίδα που εν τέλει είναι πάντοτε εις βάρος μας;

Η συμμετοχή δεν είναι με κανένα τρόπο συνευθύνη, αυτό είναι ένα ευφυές κόλπο της προπαγάνδας της εξουσίας για να ενοχοποιήσει όλους όσους προσέτρεχαν για να γλύψουν τα κόκαλα πού έριχνε στα «σκυλιά» της. Το να μην συμμετέχεις μέσα σε αυτή την κοινωνία, δηλαδή να μην δουλεύεις, να μην ζεις με χρήματα, το να μην κάνεις λαμογιές, να είσαι δηλαδή παρών με το αστρικό σου σώμα και όχι με το υλικό, μάλλον είναι αδύνατο. Η άποψη που λέει ότι σε ένα κόσμο πού ζει μέσα σε περιβάλλον βόθρου, οφείλεις να είσαι άμεμπτος δια να ομιλείς, στερείται αν μη τι άλλο ρεαλισμού και συμπόνιας.

Το πρόβλημα δεν βρίσκεται στο ότι δεν είμαστε άμεμπτοι, αλλά στο γεγονός ότι δεν κατανοούμε το πόσο δεν είμαστε όλοι μας, για ποιους ευτελείς λόγους υποκύπτουμε στο να μην είμαστε και κυρίως στο ότι δεν έχουμε κανένα όραμα να αλλάξουμε.

Η εξουσία δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ. Από τα πανάρχαια χρόνια επέλεξε το μονοπάτι της και για να είμαστε ειλικρινείς, το ακολουθεί με ευλάβεια και προσήλωση .

Εμείς όμως,

• ως πότε θα είμαστε διατεθειμένοι να μιαίνονται οι μέρες μας, που εν τέλει δεν είναι και άπειρες, από τις γελοίες οικονομικές τους αναλύσεις πού μας υποτιμούν βαθύτατα και κυρίως μας λένε ψέματα;

• ως πότε ο ήλιος μας θα κρύβεται πίσω από τους αριθμούς τους, που δεν έχουν ψυχή;

• ως πότε θα μας απαγορεύουν να δούμε ένα κόσμο διαφορετικό από τον κόσμο της οικονομίας;

Δεν θέλω πια να ζω και να κοιμάμαι σε ένα κόσμο αριθμών, που το μόνο πού κάνουν είναι να συγκαλύπτουν την αλήθεια.

Ο κόσμος σας δεν είναι ο κόσμος μου!!