Μισθωτή εργασία και Έργο

Ένα από τα πλέον απόκρυφα μυστικά του σημερινού συστήματος οργάνωσης της ζωής, είναι η απόκρυψη της αδυναμίας του να παράγει μισθωτή εργασία για τους πολίτες του. Η ψευδής συζήτηση που οργανώνεται από τους κυρίαρχους πολιτικούς μηχανισμούς σχετικά με την ανάπτυξη, τα κέρδη πού θα προκύψουν από αυτήν και η ελπίδα πού  δημιουργεί στη όλη κοινωνία ,δεν είναι παρά μια επιμελώς κρυμμένη αδυναμία για ένα βιώσιμο ορατό μέλλον.

Η μισθωτή εργασία αποτελεί βασικό πυλώνα του υπάρχοντος  συστήματος. Εξ αυτής παράγεται  η δυνατότητα όλης της κοινωνίας να καταναλώνει τα κάθε λογής εμπορεύματα πού παράγει η μισθωτή εργασία. Μέσα σε αυτή  την διαδικασία και στο κέντρο της, κατοικεί η βαθύτερη ουσία αυτού του συστήματος : το χρήμα ,το κέρδος  και εν τέλει η εξουσία πού παράγεται από την εποπτεία και την κατοχή των προηγουμένων.

‘Όλοι δουλεύουν , κάποιοι καρπούνται περισσότερο από τους άλλους, κάποιοι πού έχουν αντιληφθεί καλύτερα πως λειτουργεί ο μηχανισμός της οργάνωσης της κοινωνίας, άρχουν. Το σύστημα είναι μονταρισμένο καλά γιατί όλα τα κομμάτια της «μηχανής» του, ξέρουν και εκτελούν το ρόλο τους . Η μηχανή δυσλειτουργεί, όταν κάποιο κομμάτι παύει να παίζει τον ρόλο για το οποίο είναι πλασμένο. Σημαντικό στοιχείο στη κατανόηση της εξίσωσης  είναι η πλήρης αποδοχή  που ρόλου των επιμέρους παραγόντων.

Οφείλουμε να παραδεχτούμε το εξής: κάποιοι μέσα σε αυτήν την κοινωνία ,έχουν μεγαλύτερη ικανότητα και έφεση να παράγουν δυνατότητες  για να δημιουργούν μισθωτή εργασία. Παράγουν ιδέες πού είναι  πρακτικά εφαρμόσιμες ,τις εφαρμόζουν και δίνουν δυνατότητα όχι μόνο στους εαυτούς τους αλλά και σε άλλους, πολλούς ή λίγους, να επιβιώσουν βοηθώντας στη υλοποίηση τους. Επίσης οφείλουμε να παραδεχτούμε, ότι δεν έχουν όλοι αυτήν την ικανότητα  του επιχειρείν. Οι περισσότεροι είτε από φόβο, είτε γιατί δεν τους δίνεται η δυνατότητα, είτε γιατί  βολεύονται ,αρέσκονται  να ζουν σαν εκτελεστές ιδεών πού κάποιοι  οραματίζονται.

Η κοινωνία μοιάζει να έχει αποδεχτεί αυτή την διαίρεση της και μάλιστα δικαιολογεί την ανωτερότητα όσων επιχειρούν, σε βάρος όσων απλά εκτελούν. Έτσι δικαιολογεί, το ότι κάποιοι μπορούν να κερδίζουν πολλαπλάσια  σε βάρος των υπολοίπων. Επίσης η κοινωνία μοιάζει να υποτιμά τους εργάτες της ,επειδή αυτοί δεν μπορούν να καταστούν έμπρακτα δημιουργικοί.

Το πρόβλημα πού η κοινωνία δυστυχώς αρνείται να επιλύσει  είναι το πώς μπορούμε να ζήσουμε όλοι πάνω σε αυτόν τον πλανήτη.

Επειδή η κύρια μάζα της κοινωνίας είναι εργάτες –εκτελεστές και όχι δημιουργοί –επιχειρηματίες και επειδή έχει αποδεχτεί την διαίρεση σαν άλυτο πρόβλημα,  που το μεταβιβάζει από γενεά σε γενεά άθικτο, βρίσκεται αποσβολωμένη ,όταν  μάζες επί μαζών ,σέρνονται στους δρόμους της  άνεργοι.

Εκεί οι πολιτικοί, οι επίσημοι διαχειριστές της  αυτής της κοινωνικής διαίρεσης ,μιλούν για ανάπτυξη ,δηλαδή εγκαλούν τους δημιουργούς –επιχειρηματίες ,να υπάρξουν πολύ περισσότερο παραγωγικοί ,με σκοπό να δημιουργήσουν θέσεις μισθωτής εργασίας στους εργάτες –εκτελεστές.

Αυτό όμως σήμερα καθίσταται αδύνατο να συμβεί. Οι λόγοι απλά είναι δύο και απολύτως σαφείς: το απόλυτο τεχνοκρατικό σύστημα πού σκεπάζει το σύνολο του πλανήτη ,δεν επιτρέπει να υπάρχουν εργάτες-εκτελεστές αλλά μηχανές . Ο άνθρωπος  έχει απλά καταστεί ο χειριστής της μηχανής. Δουλειά εξειδικευμένη αλλά δεν μπορεί να θρέψει πολλούς.

Ο δεύτερος λόγος είναι ότι οι δημιουργοί –επιχειρηματίες  πνιγμένοι μέσα στους δικούς τους ανταγωνισμούς και στη ανελέητη ανάγκη τους για κέρδος ,ακόμα και όταν έχουν ιδέες ,προτιμούν να τις εφαρμόζουν μέσα από διαδρομές πού απαιτούν όλο και λιγότερους ανθρώπους.

Άρα το σύστημα ,έτσι όπως είναι δομημένο αποκλείεται να μπορεί να συνεχίζει να παρέχει μισθωτή εργασία στα μέλη του, με τον τρόπο πού μέχρι σήμερα έκανε. Αυτό σημαίνει ότι ένα βασικό «γρανάζι» στη μηχανή του θα δυσ-λειτουργεί μόνιμα, άρα είτε θα πρέπει να το εξαλείψει και μέχρι να το κάνει αυτό θα του λέει ψέματα, είτε θα  καταστρέψει  συνειδητά περιοχές του [πόλεμος;} με σκοπό  να δώσει από τις στάχτες καινούργιες δυνατότητες .

Όπως και  να το δει κάποιος βρισκόμαστε στο κέντρο ενός τεράστιου μετασχηματισμού του υπάρχοντος τρόπου λειτουργίας της κοινωνίας .

Νέα Τάξη Πραγμάτων- Νέα Εποχή.

Η κρίση πού παράγεται σήμερα μέσα στο σύστημα παγκοσμίως, δεν είναι κρίση του ίδιου του συστήματος αλλά κρίση πού παράγεται από τις συνέπειες του μετασχηματισμού του, σαν συνέπεια της αδυναμίας του να παράγει μισθωτή εργασία για τους πολλούς. Δεν είναι η πρώτη φορά πού το παθαίνει και μάλλον δεν θα είναι η τελευταία.

Δεν είμαστε λάτρεις της μισθωτής εργασίας . Ούτε λάτρεις των διαιρέσεων πού προκύπτουν από την αδράνεια της κοινωνίας και των αρχών που αυτή έχει ασπαστεί. Αντιθέτως. Παλεύουμε για άλλες αξίες.

Η διαίρεση της κοινωνίας σε παραγωγούς και εκτελεστές  φαίνεται σαν να δίνει την θέση της σε διαχειριστές του τεχνοκρατικού συστήματος  και σε ανθρώπους –αντικείμενα,  πού καθημερινά θα οδηγούνται στη έξοδο από την κοινωνία.

Αυτό, μελλοντικά, ίσως, αποτελέσει μια ευκαιρία συνολικής κριτικής ενός  τρόπου ύπαρξης μιας κοινωνίας  πού εξαιτίας των ιδεών πού έχει αποδεχτεί οδηγείται είτε στο αφανισμό είτε στη εξαθλίωση.

Δεν μιλήσαμε για το Έργο. Το φυλάμε για την  επόμενη ανάρτηση.