Σταθμός Λεωφορείων, Κοζάνη

  

    Πρωί, πίνω καφέ στον σταθμό λεωφορείων της Κοζάνης περιμένοντας το λεωφορείο για την Φλώρινα. Δίπλα μου δυο οικογένειες με μικρά παιδιά και ένας ξωμάχος παπάς με σταχτιά κοτσίδα και σκούρα θλιμμένα μάτια.

    Αφηγείται πώς, μερικά χρόνια πριν, τον έρριξε το μουλάρι, κτύπησε πίσω στο κεφάλι κι έμεινε αναίσθητος εκεί που έπεσε. Όταν συνήλθε, μιά ώρα μετά, το μουλάρι ήταν ακόμα εκεί. Τ’ άλλα ζώα είχανε φύγει. «Είχε καταλάβει ότι μου ’κανε ζημιά και καθόταν συντροφιά» είπε. Κατόπιν, διηγείται τη σύντομη περιπέτειά του στο νοσοκομείο και η συζήτηση σβήνει από έλλειψη ενδιαφέροντος.

    Ακούω με τεντωμένα αυτιά. Τα λόγια του φτάνουν πάνω από τον θόρυβο των θαμώνων και τους ήχους της καφετιέρας. Τον περιεργάζομαι καθώς πίνει μια γουλιά καφέ, μια γουλιά νερό, μετά ξανά καφέ, ξανά νερό. Συλλογίζομαι αυτό που άκουσα.

 Ύστερα από πέντε λεπτά του απευθύνομαι. «Έτσι λοιπόν πάτερ! Κατάλαβε το ζώο ότι σου ‘κανε ζημιά κι έκατσε παραστάτης!» Βάζει το χέρι στ’ αυτί για να μ’ ακούσει. «Ναι, ναι» λέει. «Στάθηκε εκεί!»

    Ο άνθρωπος από το διπλανό τραπέζι, που κάθεται πλάτη με πλάτη με τον παπά και κοιτάει έξω από την τζαμαρία, ένας μεσήλικας αγρότης, με στρατιωτικό τζάκετ και ψηλές γαλότσες, γυρνάει προς το μέρος μου. «Το μουλάρι δεν σε παρατάει ποτέ!» μου λέει. «Το μουλάρι έχει άλογο μέσα του. Τι είναι, γαϊδούρι με άλογο δεν είναι? Το γαϊδούρι φεύγει, το άλογο όχι! Θα κάτσει εκεί κι αν δεν ξυπνάς θα σκύψει τον λαιμό και θα σε σπρώχνει με το κεφάλι και θα ρουθουνίζει.»

     «Για αυτό λέμε για κάποιον ότι είναι γαϊδούρι?» ρωτάω. «Ναι, ναι» λέει.  «Το άλογο όμως όχι. Δεν υπάρχει καλύτερο ζώο από το άλογο!»

  Ακούει κι ο παπάς με το χέρι στο αυτί και με κοιτάει στοχαστικά. «Έτσι είναι» συμφωνεί. «Μυστήρια πράμματα που έχει η φύση!»

    Και μ’ αυτά το υπερμοντέρνο και άνετο ΚΤΕΛ που έχουν στήσει στην Κοζάνη μεταμορφώνεται σ’ έναν απόκρημνο και κακοτράχαλο τόπο!

                                                                                                 Β. Η