Ομορφιά και παγίδευση

    Πόσο εύκολα χωρίζουμε το πνεύμα απ’ την ύλη! Σαν να ‘ναι δυο πράγματα ξέχωρα. Λες και δεν έχει μέσα της η ύλη πνεύμα! Και το πνεύμα κάποιες στιγμές δεν φέγγει μέσα από την ύλη!

     Απόδειξη δε, πως και η ύλη έχει κι αυτή τις ποιότητές της. Άλλη η ποιότητα του ξύλου, της πέτρας και του ευγενούς μαρμάρου κι άλλη του αλουμίνιου, του πλαστικού και του τσιμέντου.

    Κι είναι κρίμα να βλέπεις την ομορφιά (γιατί η Α. Τζολί υπήρξε όμορφη πέρα από κάθε αμφιβολία) να παζαρεύει τον εαυτό της, να συναλλάσσεται και να πουλιέται! Και εν τέλει να γίνεται βορά!

    Τι συνήθως λείπει? Η αυτοεκτίμηση? Ο σεβασμός στο δώρο? Ή η αυτάρκεια?

    Σκέφτομαι ότι είναι η απλότητα αυτή που πάντα της εστάθη παραστάτις, όταν όμως υπήρχε ευφυΐα. Ώστε να μην είναι ανοχύρωτη η ομορφιά και καταστροφή τα θέλγητρα.

    Οι πιο όμορφες γυναίκες είναι αυτές που ήξεραν να κρύβονται και να φυλάσσουν το προικιό τους. Και να μη δρασκελούν ποτέ το όριο της απλότητας. Αυτές υπήρξανε μακάριες. Κάποιες μάλιστα έγιναν πραγματικά θείες, μη έχουσες καν επίγνωση του κάλλους τους.

     Γιατί η πιο συγκινητική ομορφιά είναι αυτή που δεν διαλαλεί τον εαυτό της. Ξέρει μάλιστα να αποκρύπτεται και να φανερώνεται κατά περίστασιν.

    Τότε είμαστε μπροστά σε μια συγκεκριμένη ευφυΐα που αναγνωρίζεται σαν βάθος. Λέγεται αλλοιώς και ευγένεια. Και είναι μόνο τότε που η ομορφιά διαρκεί και αυξάνει μες τον χρόνο.

                                                                                              Β. Η