Ο Λαβύρινθος της θεαματικής κυριαρχίας

Όταν το θέαμα επικράτησε μέσα στη κοινωνία, ήδη, ό,τι ήταν άμεσο βίωμα αποτελούσε παρελθόν. Οι άνθρωποι, δίχως να το καταλάβουν, είχαν χάσει πια το έλεγχο πάνω στις ζωές τους, την επαφή με αυτό που πραγματικά είναι. Η ζωή δεν ήταν μια δρώσα πραγματικότητα, πραγματικών ανθρώπων, με πραγματικές ανάγκες και επιθυμίες. Ήταν μια ζωή που περισσότερο έμοιαζε με ένα παιχνίδι ρόλων, εναλλασσόμενων ρόλων, ρόλων που ανάλογα με την διανοητική ανάπτυξη του καθενός προσλάμβαναν και το αντίστοιχο περιεχόμενο.

        Αυτή η εξέλιξη  δεν γίνονταν εύκολα αντιληπτή στη αρχή, ίσως γιατί οι άνθρωποι λανθασμένα πίστευαν ότι είχε έρθει επιτέλους η εποχή, όπου ο καθένας θα μπορούσε να γίνει ό,τι ήθελε.

Οι φτωχοί ξαφνικά μπορούσαν να μορφωθούν, να βγάλουν φράγκα, να  αγοράσουν σπίτι και αυτοκίνητο, με λίγη καλή τύχη να κάνουν ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Άρχισαν να κοιτάνε τους αστούς στα μάτια και όχι στα παπούτσια.

        Οι επιστήμονες έχοντας νικήσει τον Θεό, μπορούσαν να κοιτάζουν το μικρόκοσμο και τον μακρόκοσμο  με μεγαλύτερη αυθάδεια, μετά από μια ατελείωτη σειρά επιτυχιών, μαζεύοντας τα σάλια τους με μεταξωτά μαντιλάκια.

        Οι επιχειρηματίες είδαν τον κόσμο σαν μια αστείρευτη τεράστια αγορά, όπου τα κέρδη θα συνέρρεαν στα χρηματοκιβώτια τους από παντού.

       Οι στρατιωτικοί είδαν μέσα από την ανεξέλεγκτη ανάπτυξη της τεχνολογίας όπλα πού την ισχύ τους δεν είχαν ποτέ φανταστεί. Μπορούσαν να κάνουν πολέμους απλά κλεισμένοι σε πολυτελή γραφεία και να πατούν απλώς πολύχρωμα κουμπάκια.

      Οι πολιτικοί, ώ οι πολιτικοί, τους ανοίχτηκε ένα απέραντο πεδίο παπαρολογίας δίχως νόημα. Μιλούσαν για όλα, δίχως να λένε κάτι, όμως συνέχιζαν να μιλάνε γιατί για τους πολιτικούς το να μιλάς μη εννοώντας τίποτα είναι η ουσία της ζωής. Ίσως πάλι γιατί κατανοούσαν ότι είχε έρθει η ώρα να παραδώσουν τα σκήπτρα τους  σε πιο εξειδικευμένους τεχνικούς της εξουσίας.

      Όλοι μας γυρνούσαμε στους δρόμους και στα κέντρα διασκεδάσεων με ύφος και στυλ, γιατί όταν είσαι μέσα στο θέαμα πρέπει και να το ζεις .

Πού και πού βέβαια υπήρχαν και κάποιοι που έλεγαν ότι κάτι δεν πάει καλά, έβλεπαν αυτή την όμορφη κατάσταση προβληματική. Είχαν θέματα, πολλά θέματα. Με το ένα, με το άλλο. Μάλλον ήταν προβληματικοί, δυσπροσάρμοστοι. Tέλος πάντων, είχαν κάτι.

      Δεν υπήρχε όμως ενδιαφέρον να εξακριβωθεί αυτό το κάτι. Μέσα στο λαβύρινθο της θεαματικής κυριαρχίας, όλα τα προβλήματα περιμένουν την σειρά τους για να απορροφηθούν .

Όταν μας είπαν ότι βρισκόμαστε σε κρίση, πέσαμε από τα σύννεφα. Η αλήθεια είναι, ότι στη αρχή κανείς δεν το πίστεψε. Όταν στη συνέχεια άρχισαν να αδειάζουν οι τσέπες, αρχίσαμε να το πιστεύουμε όλοι. Μας κακοφάνηκε, αισθανθήκαμε εξαπατημένοι, μάλιστα κατεβήκαμε σε πορείες. Μετά όμως βαρεθήκαμε και σταματήσαμε να πηγαίνουμε στις πορείες. Προτιμήσαμε να βρίζει ο καθένας μπροστά στη τηλεόραση του. Αυτό μας φάνηκε πολύ πιο βολικό και άνετο.

     Μετά πάλι, ήρθαν οι αυτοκτονίες. Αυτές κυριολεκτικά μας σόκαραν. Φαίνεται, ότι αυτοί πού ήταν προβληματικοί δεν άντεξαν σε αυτή την κρίση. Πάλι βρίζαμε μπροστά στις τηλεοράσεις. Το τι έχουν ακούσει αυτά τα κουτιά δεν λέγεται.

     Παρατηρούσαμε μεταξύ μας ότι πλέον δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε, κάτι μας είχε ρουφήξει το μυαλό. Κάποιοι έλεγαν ότι μας ψεκάζουν τα αεροπλάνα που πετάνε ψηλά. Αυτά μάλλον είναι αηδίες, η αλήθεια είναι ότι απλά έχουμε χάσει την μπάλα και δεν τολμάμε να το πούμε ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό.

     Η τηλεόραση βέβαια δεν λέει κάτι τέτοιο, αντίθετα πιστεύει ότι όλα βαίνουν καλώς. Σύντομα θα ξαναγυρίσουμε στη όμορφη κατάσταση πού είμαστε πριν, έτσι είπαν χτες ...

Στο  λαβύρινθο της θεαματικής κυριαρχίας, η μόνη πραγματική αλήθεια είναι ότι όλα είναι σκοτάδι. Αυτό δεν το είπε η τηλεόραση.... 

Περίεργο!!!