Υπάρχει ένας βαθύτερος εαυτός ο οποίος
μιλά σπάνια και όταν μιλά, μιλά από την εξορία. Αποστρέφουμε το βλέμμα απ’
αυτόν και κάνουμε ότι δεν ακούσαμε την χαμηλή φωνή. Αν και τόσο μακρινή
ακούγεται ολοκάθαρα, σαν ψίθυρος, καμιά φορά σε μια ξαφνική σιωπή, καμιά φορά
μέσα στη νύχτα. Σαν κάτι ξένο.Αλλά τρομακτικά οικείο.
Προσποιούμαστε ότι νοιώθουμε καλά μέσα στη
βουή του κόσμου και αγαπάμε τον πολτό μέσα στον οποίο χανόμαστε. Είναι
καθησυχαστικό!
Και υπάρχει πολύ μίσος σ’ αυτή την αγάπη!
Νοιώθουμε ησυχασμένοι μες την αδράνεια της
μάζας και την απροσωποποίηση.
Θα μπορούσε να είναι μια ακόμα σημασία της
λέξης «αυταπάρνηση».
Υπάρχει όμως κάτι εξαιρετικά ακανθώδες σ’
αυτή την στάση και λέγεται προσωπική
δύναμη και προσωπική ευθύνη.
Άρα ερχόμαστε μπροστά σε κάτι,
αμφιλεγόμενο πια, που λέγεται προσωπικό
θάρρος. Αποσιωπημένο στις μέρες μας. Σχεδόν ταμπού.
Αλλά είναι πολύ επικίνδυνο να μην ασκήσεις
την προσωπική δύναμη γιατί θα σε εκδικηθεί- Σκοτώνοντάς σε!
Και η αίσθηση της προσωπικής ευθύνης? Να κάτι που δεν κάμπτεται αλλά για λίγο μόνο
σκύβει το κεφάλι!
Όλα αυτά είναι πολύ ενοχλητικά. Ζητώ
συγνώμη λοιπόν αν ηχώ μελοδραματικός αλλά νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος που ο
θάνατος έχει γίνει τόσο τρομακτικός στις μέρες μας. Γιατί αυτός είναι που μας
σέρνει βίαια μπρος σ’ αυτό το πρόσωπο κι αυτή τη φωνή.
Δεν είναι ο ευλογημένος θάνατος αλλά χάσκει
σαν υπαρξιακή καταβόθρα.
Ό,τι όμως ισχύει για έναν άνθρωπο ισχύει
και για ένα λαό. Και η περίφημη κρίση, μέχρι στιγμής, μοιάζει να είναι αιώρηση
πάνω από ένα κενό, περιδίνηση γύρω από ένα μηδέν.
Β.Η
Ένα από τα καλύτερα άρθρα που έχω διαβάσει σε αυτό εδώ το μπλογκ! !!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπική δύναμη, θάρρος, ευθύνη...ναι..αλλά χωρίς το κίνητρο όλα αυτά φαίνονται τρομακτικά! Το κίνητρο, η πίστη σε κάτι, μάς λείπει και θα έρθει και η δημιουργία...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαίνεται οτι εσείς κύριε Β.Η έχετε κίνητρο αλλά ρωτήστε και αυτόν το λαό....
με εκτίμηση
Θάρρος παίρνομε όταν έχομε να υπερασπίσουμε από το άδικο και τα κακοπαθήματα όχι τόσο τον εαυτό μας όσο εκείνους που αγαπούμε. Αν κοιτάξομε αυτούς, ο καθένας όποιον έχει κοντά του, θα βρούμε αμέσως το θάρρος και τη δύναμη να υψώσουμε ανάστημα. Κι όσο περισσότερους αγαπούμε, τόσο πιο πολύ θάρρος και δύναμη θα παίρνομε βλέποντας πόσα τραβούυν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως ο λόγος που έχουν τόσο πολύ πέσει οι αντιστάσεις αυτού του λαού, να είναι που ο καθένας μας αγαπάει όλο και λιγότερο κι όλο και λιγότερους, Θα έλεγα μάλιστα πως πάρα πολλοί από εμάς έχομε φτάσει στο σημείο ν' αγαπούμε αληθινά και βαθιά μοναχά τον εαυτό μας. Από πού να αντλήσομε λοιπόν θάρρος και δύναμη; Από τον βαθύτατο ναρκισισμό μας; Από το είδωλό μας στον καθρέφτη;
Ας μην χάνουμε τις ελπίδες μας. Ας χάσουμε τις παρωπίδες μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητοί αναγνώστες, ευχαριστώ για τα σχόλιά σας με τα οποία ανοίγονται πολλά θέματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχει άνθρωπος, αγαπητέ Ανώνυμε, χωρίς κίνητρο? Σαν ζωντανό ον, ο άνθρωπος, πραγματικά δαιμόνιος, έχει συνεχώς κίνητρα. Άλλα μικρά, άλλα μεγάλα, άλλα πιο επιφανειακά, άλλα βαθύτερα. Άρα δεν μπορούμε να μιλάμε για έλλειψη κινήτρου. Εγώ λέω ότι τα κίνητρά του δεν τον πήγαν πουθενά, απλά πτώχευσαν!
Οι αξίες που τον διέπνεαν και τα ζύγια τους μετρήθηκαν και βρέθηκαν λειψά. Επομένως τώρα μένει άδειος και ακίνητος όπως το καράβι που τα πανιά του αδειάζουν και κρέμονται λόγω απουσίας ανέμου. Κατά καιρούς βέβαια πνέει κάποιο αεράκι (πότε από Κεντροδεξιά, πότε από Χρυσή Αυγή, αύριο ίσως από Σύριζα) φουσκώνουν λιγάκι, αλλά γρήγορα πέφτει και αυτό. Λείπει ο βαθύς, ο καλός ο άνεμος, που μόνο εσωτερικός μπορεί να είναι. Γι αυτό, σε τούτο το μπλογκ, είναι από την αρχή διακηρυγμένο: Η κρίση είναι πνευματική, είναι υπαρξιακή. Όλα τ’ άλλα -οικονομικά, πολιτικά- είναι στον αφρό του αφρού!
Επίσης μπορούμε να πούμε ότι αυτό που βλέπουμε γύρω μας είναι η ήττα! Οπότε το ερώτημα είναι, τι ηττήθηκε μέσα στον άνθρωπο? Και πότε έγινε αυτό? Πριν 2 χρόνια? Πριν 4-5 χρόνια? Ή η ήττα έχει, προ πολλού, συντελεσθεί- εδώ και 2-3 δεκαετίες? Και απλά η κατάρρευση λαμβάνει χώραν κατά κύματα?
Και με σας που υπογράφετε «Αγάπη», είτε άνδρας είστε ή γυναίκα, συμφωνώ. Η αγάπη είναι που λείπει. Το λέτε πολύ ωραία: ο καθένας μας αγαπάει όλο και λιγότερο κι όλο και λιγότερους. Με μια διευκρίνιση όμως: Όχι η αγάπη γενικά. Η διάχυτη αγάπη προς όλους και προς όλα, αλλά η αγάπη για τη ζωή και ό,τι της δίνει καύσιμη ύλη και αέρα και με τρόπο μαχητικό και συγκεκριμένο.
Οπότε μπαίνει το ερώτημα: Τι είναι αυτό που κάνει τη ζωή άξια να την ζεί κανείς? Η προσκόλληση στην ύλη? Η επιδίωξη της αστραφτερής επιφάνειας? Τι αξίζει να προασπιστεί κανείς μέσα σ’ αυτή τη ζωή?
Και συμφωνώ για το Ναρκισσισμό. Ένα από τα μεγαλύτερα σημερινά προβλήματα. Μια διευκρίνιση μόνο: Ο νάρκισσος δεν αγαπάει ούτε τον εαυτό του! Μάλλον μισεί βαθειά τον (πραγματικό) εαυτό του. Είναι δέσμιος μιας εικόνας του εαυτού. Φαντασιακής και άγονης. Και φέρει αυτή την εικόνα βασανιστικά. Είναι εικόνα που υπόκειται σε μίμηση, μέτρημα, σύγκριση- επομένως εικόνα υλιστική, ποσοτική, μετρήσιμη άρα δυναστευτική. Ο νάρκισσος απεχθάνεται την ποιότητα, το πνευματικό και την αυτοσυνείδηση. Είναι ο σύγχρονος σκλάβος!
Όσον αφορά λοιπόν την πραγματική αγάπη, αυτή έχει την τάση να επεκτείνεται από το εαυτό μας προς τα έξω, προς όλους και όλα μεν, αλλά με τρόπο συγκροτημένο, όχι αφηρημένο, και χωρίς τελικά όρια (οικογενειακά, εθνικά). Να απλώνεται, να διευρύνεται και να αγκαλιάζει όλη τη ζωή. Ενώ η ψεύτικη αγάπη (για κάποιον υποτιθέμενο εαυτό) αντίθετα, συρρικνώνεται, μαζεύεται. Ο νάρκισσος λοιπόν, φοβάται τον πραγματικό εαυτό του που ούτε ξέρει, ούτε τολμά να γνωρίσει. Προασπίζει ένα φάντασμα. Ο αγώνας του είναι αμυντικός και μάταιος. Μιλάμε δηλαδή για αγωνία!
B.Η...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπ 'ο,τι βλέπω δε λέμε κάτι διαφορετικό.Εσύ το λές πτώχευση κινήτρου, εγώ έλλειψη, για μένα αυτά τα δύο είναι ίδια αν όχι παρεμφερή, στην πράξη...Μα φυσικά υπάρχουν άπειρα κίνητρα, το θέμα είναι να τα ξαναζωντανέψουμε, να βρούμε τον τρόπο ώστε να πάει το καράβι και με λίγο άνεμο ή να μη χάσει τον προορισμό του περιμένοντας να ξαναφυσήξει...Και φυσικά αναφέρομαι σε κίνητρα εσωτερικά που θα μας δώσουν τη δύναμη να κινητοποιηθούμε και κοινωνικά...Και όταν βρούμε το κίνητρο τότε το θάρρος και η ευθύνη θα έρθουν με φυσικό τρόπο...
να ευχηθώ μια σεισάχθια εαυτού;μια αυταπάρνηση; εξάλλου όπως σωστά το λέει Η.S. to κακό δεν μετατρέπεται σε καλό, ούτε το λάθος σε σωστό, απλώς και μόνο δια της προόδου των πραγμάτων και δίχως εμείς οι ίδιοι να χρειαστεί ν’ απαρνηθούμε τίποτα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠύραλοι ευχόμαστε μια καλή καινούργια χρονιά με πολλά πολλά ωραία άρθρα!
ΑπάντησηΔιαγραφήKatabran, πολύ συμφωνώ, το ν' απαρνηθούμε και να παραιτηθούμε από κάποια "κεκτημένα" μας είναι από τα πιό δύσκολα πραγματα. Ευχαριστώ την Παρέα και αντεύχομαι!
ΑπάντησηΔιαγραφή