“Από το
βάθος του μπαούλου βγαίνει σκοτάδι και μια παράξενη σιωπή κατακλύζει τα πάντα”
Ανοίχτηκε βίαια, μ' έναν πυροβολισμό στο λουκέτο,
στις 6 Δεκέμβρη του '08. Στην Ελλάδα, η υπαρξιακή κρίση προηγήθηκε της οικονομικής.
Κι από τότε, η αλήθεια, φορώντας χίλια προσωπεία, προχωράει παντού με χάλκινο βηματισμό!
Και, βαδίζοντας, ένα-ένα τα αφαιρεί ώσπου να μείνει με ακάλυπτη την όψη. Γιατί ό,τι
έχει γίνει κι ό,τι πρόκειται να γίνει έχει ήδη από την αρχή συντελεσθεί.
Δεν κοροϊδεύεται
ούτε από φορέματα ούτε από φτασίδια. Και δεν θα ησυχάσει, σαν κρύος θάνατος γυρεύει
τον άνθρωπο γυμνό. Έμμονη παρουσία μην πάψεις να ζητάς!
Μισόφωτοι
δρόμοι, εγκαταλελλειμένες γειτονιές, σπασμένες πλάκες, γυναικεία τακούνια πάνω-κάτω
σε βρεγμένα πεζοδρόμια. Η άσφαλτος έχει ακόμα ζέστη από το καλοκαίρι. Ή είναι χαμηλός
πυρετός?
Κι όμως!
Αυτό δεν είναι χιόνι. Δεν είναι αυτή η ησυχία του χιονιού! Στάχτη είναι που πέφτει
από ψηλά!
Όδός Αριστοτέλους-νύχτα-είδα
την τρυφερότητα! Η πουτάνα και ο πελάτης της, πρόσωπο με πρόσωπο, με τα χέρια μες
τα χέρια. Χρόνια είχα να δώ τέτοια σκηνή. Τέτοιο κράτημα χεριών. Τέτοια ζεστασιά
ματιών. Ποιός είπε ότι στην κόλαση δεν υπάρχει, σε κάποιες γωνιές της, θαλπωρή?
Δεν είναι η κόλαση φτιαγμένη από ανθρώπινο υλικό? Δεν είναι έργο ανθρώπινων χεριών?
Ο ξερός
ήχος από ένα τακούνι που έγδερνε τις πλάκες. Και μια βλαστήμια από γυνακεία χείλη!
Έπρεπε
να γυρίσω αυτούς τους δρόμους- έπρεπε να αναμετρηθώ μαζί τους-αλλοιώς δεν θα μπορούσα
να ξανακοιμηθώ σ' ένα ζεστό κρεβάτι.
Γύρισα
πόλεις. Είδα τα τοπία τους. Όλες τις ώρες. Στάθηκα με το μετρονόμο σε γωνίες δρόμων.
Μέτρησα τον παλμό τους. Κάποιες στιγμές άκουσα το νυχτερινό τύμπανο. Και είδα δυο-τρεις
όψεις της Νέμεσης.
Φρικτή
ομορφιά σε ξαναβρίσκω! Κάποτε πλήρωνα για να βρεθώ σε τέτοιες πόλεις. Τώρα η πόλη
μου γίνεται η χαώδης σκοτεινιά που πάντα ονειρευόμουν!
Ποιό είναι
το κύριο χαρακτηριστικό της κόλασης? Το πιο αλάθευτο σημάδι της? Δεν είναι ο πόνος
χωρίς προοπτική? Η έλλειψη κουράγιου? Η ανημπόρια που ναρκώνει τα μέλη? Και η διαρκής
επιστροφή?
Και δεν
είναι η κόλαση η άρνηση να δεις το πρόσωπό σου?
Β.Η
ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΟ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
Πρέπει να έχεις το χάος μέσα σου, για να γεννήσεις ένα αστέρι που χορεύει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν θέλω να δω το πρόσωπο μου. Το χω βαρεθεί κάθε πρωί στο μπάνιο και μετά στο ασανσέρ. Μοιάζω με τον οποιοδήποτε περαστικό. Και μέσα μου πάλι με τον οποιοδήποτε μοιάζω. Είμαι πολτός. Θέλω να δω κάποιον ή κάποιαν που να ξεχωρίζει απ' τον πολτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ εικόνα τρυφερότητας στην οδό Αριστοτέλους
ΑπάντησηΔιαγραφήμου θύμισε μια ιστορία του Ντίνου Χριστιανόπουλου
με τις δυο πόρνες που έκαναν πεζοδρόμιο στην ίδια πιάτσα
κι όλο τσακώνονταν
μα όταν κάποτε η μια αρρώστησε βαριά και γύρισε στην επαρχία
η άλλη πήγε από κοντά της και της παραστάθηκε ίσαμε το τέλος.
Κι αναρωτιέμαι, τόση τρυφεράδα και τόσην αφοσίωση
τόση ζεστασιά
θα βρεις άραγε στις Εκάλες και στις Κηφισιές?
Ποιητικός λόγος με δομή δοκιμίου.Εύγε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕμένα η Αθήνα πάντα με άρεζε. Δεν τη βλέπω και συχνά. Δεν την έχω μπουχτίσει ίσως. Αλλά ρε σεις βρίσκεις τα πάντα από ανθρωπογεωγραφία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ όλους για τα σχόλια- Αγαπητό "Βάρος" ευχαριστώ και σένα, με το σχόλιό σου μου έδωσες υλικό για την επόμενη ανάρτηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτα μυστικά έγκατα της πόλης αν περιπλανηθείς, κι αν δεν χαθείς για πάντα, θα χεις κερδίσει πιο πολλά απ' όλη τη Γη αν ταξιδέψεις.
ΑπάντησηΔιαγραφή