Τεχνικές αναισθησίας

«[…]Τα τελευταία χρόνια, η αναζήτηση τρόπων για ν’ απαλλαχτούμε από κάθε τύψη απέναντι στη φτώχεια και για να γράφουμε τους φτωχούς στα παλιά μας τα παπούτσια χωρίς ενοχές, έχει γίνει πρωταρχικό αντικείμενο φιλοσοφικών,λογοτεχνικών και ρητορικών ενασχολήσεων∙ κι είναι μια προσπάθεια που ενδιαφέρει και την οικονομία.

Από τις τέσσερεις με πέντε μεθόδους που χρησιμοποιούνται σήμερα γι’ αυτό το σκοπό,η πρώτη πατάει σε ένα αναμφισβήτητο γεγονός: ότι οι περισσότερες από τις πρωτοβουλίες υπέρ των φτωχών, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουν ληφθεί από το κράτος. Υποστηρίζουν λοιπόν ότι το κράτος είναι από τη φύση του αναποτελεσματικό σε ό,τι αναλαμβάνει, εκτός από το να διαχειρίζεται το Πεντάγωνο. Κι επειδή είναι τόσο ανίκανο και αναποτελεσματικό, λένε, δεν μπορούμε να του ζητάμε να μεριμνήσει για τους φτωχούς αφού το μόνο που θα καταφέρει, θα είναι να τα κάνει μαντάρα και να χειροτερέψει ακόμα περισσότερο την κατάστασή τους.

[…]Η δεύτερη μέθοδος σε αυτή τη μεγάλη κοσμική παράδοση είναι να υποστηριχθεί, ότι οποιαδήποτε μορφή δημόσιας αρωγής προς τους φτωχούς, θα τους κάνει κακό αντί για καλό. Θα καταστρέψει, λένε, το ηθικό τους. Τους κάνει να προτιμούν να κάθονται παρά να ψάχνουν για δουλειά. Διαλύει το γάμο, εφόσον οι γυναίκες μπορούν να ζητούν κοινωνικά επιδόματα για τον εαυτό τους και τα παιδιά τους μόλις χωρίσουν ή χάσουν τον άντρα τους. Δεν υπάρχει καμιά απολύτως απόδειξη, ότι οι ζημιές είναι υψηλότερες από εκείνες που προκύπτουν από την κατάργηση των κοινωνικών παροχών.

[…]Τρίτη μέθοδος, η οποία σχετίζεται με την προηγούμενη, είναι το επιχείρημα ότι η κοινωνική πρόνοια έχει αρνητική επίδραση στο κίνητρο για εργασία, διότι −ισχυρίζονται − με την κοινωνική πρόνοια μεταφέρονται τα εισοδήματα από τους εργαζόμενους προς τους άνεργους και τους άεργους, αποθαρρύνοντας αυτούς που έχουν όρεξη για δουλειά και ενθαρρύοντας τους τεμπέληδες. Η λεγόμενη “οικονομία της προσφοράς” αποτελεί τη σύγχρονη έκφραση αυτής της θέσης. Σύμφωνα με αυτήν,οι πλούσιοι στις ΗΠΑ δεν δραστηριοποιούνται επειδή οι φόροι τους στερούν πολύ μεγάλο μέρος από τα εισοδήματά τους. Γι’ αυτό λοιπόν, προτείνει, πρέπει να πάρουμε τα χρήματα από τους φτωχούς και να τα δώσουμε στους πλούσιους ώστε να τονώσουμε τις προσπάθειές τους και κατ’ επέκταση την οικονομία.

[…] Η τέταρτη τεχνική για την ανακούφιση από τις τύψεις εστιάζει στο πόσο βλαβερό για την ελευθερία των φτωχών είναι το να τους απαλλάσσουμε από τις ευθύνες τους. Ως ελευθερία εννοούν το να ξοδεύει ο καθένας όπως του αρέσει και το κράτος να ξοδεύει τα ελαχιστότερα (των κονδυλίων για την εθνική άμυνα εξαιρουμένων), γιατί, όπως λέει ο καθηγητής Μίλτον Φρίντμαν, “οι άνθρωποι πρέπει να είναι ελεύθεροι να επιλέγουν”. Αυτή είναι ίσως η πιο αποκαλυπτική από όλες τις σοφιστείες, διότι[…] ενώ λένε πάρα πολλά για το πόσο περιορίζεται η ελευθερία των πλούσιων όταν τα εισοδήματά τους μειώνονται από τη φορολογία, δεν λένε ποτέ κουβέντα για την… εκπληκτική επαύξηση της ελευθερίας εκείνων που δεν έχουν να ξοδέψουν παρά πενταροδεκάρες.

[…] Τέλος, όταν οι προηγούμενες τεχνικές δεν επαρκούν, καταφεύγουμε στην ψυχολογική άρνηση. Πρόκειται για ένα μηχανισμό άμυνας που, με διάφορα τεχνάσματα, μας οδηγεί π.χ. στο να μη σκεφτόμαστε το θάνατο. Ένας τέτοιος μηχανισμός οδηγεί πολλούς ανθρώπους να μη σκέφτονται για τη φρενήρη αύξηση των εξοπλισμών και επομένως για το ενδεχόμενο εξάλειψης της ανθρωπότητας. Ο ίδιος μηχανισμός μάς κάνει να μη σκεφτόμαστε τους φτωχούς, είτε αυτοί βρίσκονται στην Αιθιοπία, στα νότια του Μπρονξ ή στο Λος Άντζελες. “Σκεφτείτε κάτι ευχάριστο”, μας συμβουλεύουν. […]»

Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ, How to get the poor off our conscience,

άρθρο στο Harper’s Magazine, Νοέμβριος 1985

Μια ιστορία προπαγάνδας

Καθοριστικό στοιχείο μιας προπαγάνδας είναι να εστιάζει την προσοχή στα σημεία πού  αυτή έχει ανάγκη να αναδείξει. Όσο μεγαλύτερα κομμάτια του κόσμου εγκλωβίζονται μέσα σε αυτά τα καθοριστικά σημεία με σκοπό να  γίνουν απολύτως κυρίαρχα και να καταλάβουν όλο το πεδίο ενδιαφερόντων , τόσο αυτή η προπαγάνδα καθίσταται επιτυχημένη. Η προπαγάνδα όμως δεν εστιάζει αποκλειστικά  στα κεντρικά της σημεία . Ξέρει ότι αυτά θα οδηγήσουν ακόμα πιο βαθιά ,σε πιο κρυφές περιοχές  της ανθρώπινης υπόστασης ενεργοποιώντας ένα είδος ιδιότυπου ντόμινο ψυχικών αντιδράσεων ,ικανών  να αλλοιώσουν καθοριστικά την πορεία και τις επιλογές της κοινωνίας και των ατόμων.

Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος  πού η τέχνη της προπαγάνδας εξελίσσεται και χρησιμοποιεί στο πλευρό της  σχεδόν όλο το σύνολο των επιστημών  πού ασχολούνται με τον άνθρωπο. Η προπαγάνδα είναι ένα καλοδουλεμένο εργαλείο στα χέρια ανθρώπων πού τους ενδιαφέρει κυρίως ο έλεγχος της ανθρώπινης ζωής. Όσο πιο βαθιά μπορεί να φτάσει στον άνθρωπο ,τόσο πιο καλά εξασκεί τους σκοπούς της . Πετυχαίνει να φτιάξει το πλαίσιο εκείνο πού θα κινηθούν τα συμβάντα και οι άνθρωποι.

Αν την δεις αποστασιοποιημένα είναι μια νοσηρή δραστηριότητα  πού απευθύνεται στη πνευματική υπόσταση του ανθρώπου και στις βασικές αρχές που αυτή η υπόσταση διέπεται. Έχει την διάθεση να καθορίσει αυτές τις αρχές και να τις διαμορφώσει όπως εκείνη αρέσκεται και για τους όποιους λόγους .

Ο άνθρωπος έχει  πνευματική και ψυχική άμυνα απέναντι στη προπαγάνδα; Έχει συνείδηση  της δύναμης της; Μπορεί να κατανοήσει μέχρι σε ποιο βαθμό μπορεί να τον διαστρέψει; Κατανοούμε ότι κάθε φορά πού παρακολουθούμε  τις ειδήσεις  στη τηλεόραση ,στα ράδια διαμορφώνεται ένα αόρατο δίκτυ  στο πού θα πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας , με τι θα πρέπει να ασχοληθούμε και με ποιόν τρόπο; Μου έχει κάνει εντύπωση ότι κάθε φορά πού ανακοινώνεται κάτι στη τηλεόραση  σχετικά με την κρίση ή εικόνα χωρίζεται στα δύο ,η μία πλευρά της αφορά το θέμα  και η άλλη δείχνει ένα μηχάνημα να μετρά πακέτα χρημάτων. Χρήματα, πολλά χρήματα ,πάρα πολλά χρήματα . Τα χρήματα είναι η κρίση και τίποτα άλλο . Η έλλειψη τους  και η εικονική τους πληθώρα . Πόσο καθορίζει αυτή η εικόνα στο να μιλάς , να σκέφτεσαι , να καταλαμβάνεσαι συνεχώς από την απόλυτη αναγκαιότητα του χρήματος;  Χρηματική κρίση - κίνδυνος!!!!!!

Φοβούμαι ότι δεν έχουμε καμιά πνευματική και ψυχική άμυνα απέναντι στη δράση  της προπαγάνδας . Ίσως γιατί μέσα στις ζωές μας δεν δρούμε με τόσο σαφείς και απόλυτους στόχους, άρα δεν έχουμε φτάσει στο επίπεδο να χρησιμοποιούμε όλα τα μέσα για να τους πετύχουμε . Όμως έτσι καθιστάμεθα συνεχώς ευάλωτοι και έκθετοι σε «συχνότητες»  πού δρουν εντελώς διαφορετικά.

Ποιο είναι το κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο στήνεται  το προπαγανδιστικό παιχνίδι σήμερα:

- "Οι εποχές της ευημερίας τελείωσαν, υπάρχει κρίση χρηματική, υπάρχει κίνδυνος  κοινωνικής διάλυσης ,υπάρχει κοινωνική διαφθορά, υπάρχει κίνδυνος πολέμου, υπάρχει εγκληματικότητα, υπάρχουν μετανάστες, υπάρχουν αυτοί πού μισούν τους μετανάστες, υπάρχει περίπτωση να καταστραφεί ό κόσμος σύντομα"!!!!!!

Είναι αλήθεια όλα αυτά;  Υπήρχαν πριν ; Θα υπάρχουν μετά; Ποιος φταίει; Είμαστε τόσο ικανοποιημένοι πριν ; Θα είμαστε ικανοποιημένοι μετά ; Ποιος θα τα λύσει όλα αυτά ; Αυτοί πού τα προωθούσαν όλα αυτά τα χρόνια ή άλλοι;

Υπάρχει κάτι άλλο πού θα μπορούσε να γίνει ;

ΣΙΩΠΗ!!!!

Ποιο είναι το ψυχικό περιεχόμενο της προπαγάνδας:

Ανασφάλεια –φόβος –συστολή- άγχος-θα πεθάνω !!!!!!

Πως θα ξυπνάω και θα κοιμάμαι αισθανόμενος όλα αυτά ; Με τι κουράγιο θα ζω την ζωή μου;

ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΙΩΠΗ !!!!!! Υπάρχει κανείς εκεί έξω πού με ακούει;!!!!!!! Κανείς άλλος;!!!!!!

Ποιο είναι το πνευματικό πλαίσιο της προπαγάνδας ;

Ο κόσμος είναι αυτός πού είναι. Δεν αλλάζει. Αποδέξου. Εμείς ξέρουμε τι πρέπει να γίνει  για να είσαι ευχαριστημένος .

Πάψε να ονειρεύεσαι !!!!Ξύπνα!!! Δούλεψε!!!

Γιατί ο κόσμος δεν αλλάζει; Ποιοι είστε εσείς πού ξέρετε; Πού είσαστε  όταν γινόντουσαν όλα αυτά ; Δεν υπάρχει μόνο το χρήμα. Υπάρχουν πολλά άλλα πράγματα πολύ πιο σημαντικά. Ο έρωτας  η αγάπη ,η γνώση, το πνεύμα, οι άνθρωποι, η αναζήτηση του αληθινού νοήματος της ζωής .!! Θέλω να είμαι , να ξέρω,  να καταλαβαίνω να αποφασίζω. Δεν είμαι σκλάβος!!!!!! 

Η ΣΙΩΠΗ  ΜΑΣ ΚΟΥΦΑΝΕ!!!

Ενόσω η φωνή της προπαγάνδας ακούγεται παντού, μέχρι τα πιο απομακρυσμένα χωριά, η δική μας φωνή, άηχη, δεν μπορεί να έχει καμιά πειστικότητα ούτε στους διπλανούς μας. Χάνεται μέσα στα επαναλαμβανόμενα μηνύματα πού μας σπρώχνουν σαν κοπάδι εκεί πού ορίζουν οι αφέντες μας. Άτεγκτα.

Στη σκοτεινή νύκτα του Θεάματος , η κοινωνική ζωή, η πολιτική ζωή, η πνευματική ζωή ,η εσωτερική ζωή παραμένει στα χέρια των χειραγωγών  της διαμόρφωσης  της  γνώμης.

Βαθιά μέσα στα  ανεξερεύνητα  βάθη της ανθρώπινης ύπαρξης, η ζωή περιμένει ,υπομονετικά την ευκαιρία της. Σαν την αράχνη υφαίνει τον ατέρμονο ιστό της , χαμογελώντας  με ένα κρυφό νόημα στους  υποτιθέμενους χειραγωγούς  της. Διότι η ζωή ξέρει ότι όποιο σκοτάδι και να επικάθεται στη δημιουργία και για όσο καιρό, η πορεία της κοινωνίας και των ατόμων βαδίζει προς  την λύτρωση.

Η Γνώση πάντα θα διαλύει τα πέπλα της σύγχυσης.

“Κουφάλες νεκροθάφτες δεν θα πεθάνουμε ποτέ”

Ή

«Στη επανάσταση κερδίζουμε όλες τις μάχες ,εκτός από την τελευταία»

Παράφραση σε ένα τσιτάτο του Γκυ Ντεμπόρ από μια συντρόφισσα στη ζωή.

Καταραμένη Ομορφιά

  Τούτη τη στιγμή που όλοι βλέπουν όνειρα,

οράματα και εφιάλτες

καταραμένη ομορφιά μη με προδώσεις.

Τη στιγμή που σκύβω και φιλώ τα δάχτυλα

του αλαβάστρινου ποδιού σου

και με στέφεις με αχνό χαμόγελο

μην αρχίσεις να με ξεχνάς καταραμένη ομορφιά.

Γιατί αυτό το πόδι το ανυπόταχτο

που απ’ το πέλμα για λίγο

κράτησα στο χέρι
προτού φέρω τα δάχτυλα

τα δάχτυλα τα παιχνιδιάρικα στα χείλη

μου ’πε πως χώρια θα βαδίσει στη ζωή.

Και σ’ ένα στιγμιαίο ξεγύμνωμα της πλάτης σου

ενώ προπορευόσουν    

κάθε μυς και κάθε πόρος μου ’πε

πως αυτή η ρώμη δεν ήτανε για μένα            

Και τα εύγλωττα λευκά σου χέρια

μου ’πανε πως η δύναμη

και η τρυφερότητά τους

δεν ήτανε για μένα

Τη στιγμή που σε κατακτούσα 

ένιωθα ήδη πως σε χάνω 

και πως γλιστράς και φεύγεις.

Aπόμακρη αγαπημένη

με τα παρανοημένα μάτια!

  Για χρόνια τρώγοντας σε πολύβουα τραπέζια

ή μόνος μέσα στη σιωπή

δίπλα μου η καρέκλα σου μένει άδεια

Κι ενώ γεμίζεις τον ύπνο μου

χάνεσαι την ώρα που ξυπνώ.

Την ώρα που φτάνοντας σε σένα

ύστερα από δακρυσμένο ταξίδι

ακουμπώ τη βαλίτσα μου μπροστά σου

καταραμένη ομορφιά μη με προδώσεις και χαθείς.

  Το λαφίσιο βλέμμα σου όταν στάθηκε απάνω μου

για μιά στιγμή

πές μου ότι έλεγε αλήθεια

όταν μου υπαγόρευε τα καθήκοντά μου

στάθηκα γενναίος

υπηρέτησα

αντάμειψέ με

με την ανταμοιβή που αξίζουν

οι ευπατρίδες

οι αθώοι

και οι απέραντα εγκληματίες.                    

                                                 B.H.

Γεύση

−Άσλαν, είπε η Λούσι μες από τα δάκρυά της, θα μπορούσες, θα ήθελες να κάνεις κάτι γι’ αυτούς τους καημένους τους Νάνους;.
− Αγαπητοί μου, απάντησε ο Άσλαν, θα δείξω και σ’ εσάς και σ’ εκείνους τι μπορώ και τι δεν μπορώ να κάνω.
Πλησίασε λοιπόν τους Νάνους κι άφησε ένα γρύλισμα ελαφρό, που όμως ταρακούνησε το σύμπαν. Μα οι Νάνοι έλεγαν ο ένας στον άλλον:
− Τ’ άκουσες αυτό; Τούτοι οι παλικαράδες τα σκαρώνουν αυτά από την άκρη του Στάβλου. Κάποια μηχανή έχουν και τα κάνουν. Χαμπάρι εσείς. Εμάς δεν μας πιάνουνε κορόιδα ξανά!
Ο Άσλαν ύψωσε το κεφάλι και τίναξε τη χαίτη του. Στη στιγμή, ένα γιορταστικό τραπέζι στήθηκε μπρος στα γόνατα των Νάνων. Πίτες, και γλώσσες, και περιστέρια, κι αφράτα γλυκίσματα και παγωτά, και στο δεξί χέρι του κάθε Νάνου μια κούπα καλό κρασί. Πέσανε με τα μούτρα να τρώνε και να πίνουν, ωστόσο ήταν φανερό πως από γεύση δεν καταλάβαιναν τίποτα. Θαρρούσαν πως έτρωγαν κι έπιναν μοναχά ό,τι μπορεί να βρεθεί μέσα σ’ ένα Στάβλο. Κάποιος απ’ αυτούς είπε, ότι αυτό που έτρωγε ήταν άχυρο∙ ένας άλλος είπε πως έτρωγε ένα μπαγιάτικο παντζάρι κι ένας τρίτος έλεγε πως είχε ένα φύλλο από κάποιο άγουρο λάχανο! Κι ύψωναν τις χρυσές κούπες με το φίνο κοκκινέλι, κι έλεγαν πίνοντας:
− Μπλιάχ! Κοίτα τι πίνουμε∙ βρωμόνερα από γούρνα που τρώνε οι γαϊδάροι! Ποιος να τη φανταζότανε τέτοια κατάντια!
Όμως σε λιγάκι, του κάθε Νάνου τού μπήκε η υποψία ότι οι άλλοι Νάνοι είχαν ανακαλύψει κι έτρωγαν κάτι καλύτερο από το δικό του. Πιάστηκαν λοιπόν να τραβολολογάνε και να βουτάνε ο ένας το φαγητό του άλλου, κι αρπάχτηκαν σε καυγά, έτσι που σε λίγα λεπτά γινόταν κανονική μάχη∙ και με όλα τα ωραία φαγητά είχαν τώρα πασαλείψει τα πρόσωπα και τα ρούχα τους, ή τα είχαν τσαλαπατήσει κάτω από τα πόδια τους. Κι όταν πια σταμάτησαν και κάθισαν να περιποιηθούν τα μαυρισμένα μάτια τους και τις μύτες τους που τρέχαν αίμα από τις μπουνιές, είπανε με μια φωνή:
− Μωρέ τι καλά που ανάμεσά μας δεν υπάρχει κανένα Κορόιδο! Εμάς κανείς δεν μπορεί να μας τουμπάρει! Οι Νάνοι για τους Νάνους!
− Όπως βλέπετε, είπε τότε ο Άσλαν, δεν θέλουν να τους βοηθήσουμε. Έχουν επιλέξει την καψυποψία αντί για την πίστη. Η φυλακή τους είναι στα μυαλά τους και δεν μπορούν να γλυτώσουν από αυτή τη φυλακή. Φοβούνται τόσο πολύ πως κάποιος θα τους κοροϊδέψει, που δεν μπορούν να πιστέψουν. Ελάτε όμως παιδιά μου. Έχω άλλη δουλειά να κάνω.

Κ.Σ.Λιούις, Τα χρονικά της Νάρνια,

Βιβλίο 7: Η τελευταία μάχη [1956]